Συμβαίνει πολλές φορές μεταξύ των ανθρώπων ο ένας να προσβάλει τον άλλον. Οι προσβολές υποκινούνται είτε από τα δόλια τεχνάσματα και τις πονηριές του διαβόλου, που δεν ανέχεται την αγάπη μεταξύ των χριστιανών, είτε από τις αδυναμίες και τις απροσεξίες τις δικές μας. Για να επανέλθει λοιπόν και για να διατηρηθεί η αδελφική αγάπη, χρειάζεται απαραίτητα η συμφιλίωση.
Πολλοί θυμώνουν και προσβάλλουν τον πλησίον τους, και δεν ανησυχούν καθόλου γι αὐτό. Μάλιστα, σα να μη συμβαίνει τίποτα, πηγαίνουν στην εκκλησία και προσεύχονται. Πόσο επικίνδυνη είναι η κατάσταση αυτή! Γιατί όποιος προσβάλλει τον πλησίον του είναι σα να προσβάλλει τον ίδιο το Θεό. Γι αὐτό, όποιος θέλει να συμφιλιωθεί και να έχει ειρήνη με το Θεό, πρέπει απαραίτητα να συμφιλιωθεί και με τον πλησίον. Αλλιώς η προσευχή του και ο εκκλησιασμός του θα είναι μάταια και άσκοπα.
«Εάν ουν προσφέρης το δώρόν σου», παραγγέλλει ο Κύριος, «επί το θυσιαστήριον κακεί μνησθής ότι ο αδελφός σου έχει τι κατά σου, άφες εκεί το δώρόν σου έμπροσθεν του θυσιαστηρίου, και ύπαγε πρώτον διαλλάγηθι τω αδελφώ σου, και τότε ελθών πρόσφερε το δώρόν σου» (Ματθ. Ε : 23-24).
Είδες, χριστιανέ μου πόσο απαραίτητη είναι η συμφιλίωση με τον πλησίον μας; Ο Θεός δεν δέχεται ούτε τις προσευχές μας ούτε τη μετάνοιά μας ούτε οτιδήποτε άλλο, αν δεν αγαπηθούμε με τον αδελφό μας. Τόσο πολύ εκτιμάει την αγάπη και την ειρήνη που βασιλεύει στους χριστιανούς.
Πρόσεχε λοιπόν. Αν τύχει και προσβάλεις κάποιον, μην αδιαφορήσεις. Τρέξε χωρίς χρονοτριβή να συμφιλιωθείς μαζί του, για να μην πέσεις στη δίκαιη οργή του Κυρίου.

Με λόγο τον πρόσβαλες; Με λόγο να συμφιλιωθείς. Ταπεινώσου και ζήτησέ του συγχώρηση.
Με πράξη τον πρόσβαλες; Έμπρακτα να συμφιλιωθείς μαζί του• γιατί ο θάνατος περπατάει αόρατα από πίσω μας και ξαφνικά θα μας αρπάξει. Τι θα γίνει λοιπόν, αν πεθάνουμε και παρουσιαστούμε μπροστά στο Χριστό, ενώ μέσα μας υπάρχει η διχόνοια και η εχθρότητα; Ο,τι όμως είναι συγχωρημένο και διορθωμένο σ αὐτή τη γη, δεν θα φανερωθεί εκεί.
Συμφιλιώσου λοιπόν, αγαπητέ μου, με τον εχθρό σου, όσο βαδίζεις ακόμα πάνω στο δρόμο της ζωής αυτής. Όπως τα κατάφερες να τον προσβάλεις, έτσι κατάφερε και να συμφιλιωθείς μαζί του. Μην αναβάλλεις αυτή τη σοβαρή υπόθεση για αύριο. Δεν ξέρεις, αν θ ἀξιωθεῖς να ξυπνήσεις. Ο Θεός μας υποσχέθηκε βέβαια το έλεός Του, όταν μετανοήσουμε• δεν υποσχέθηκε όμως ότι θα μας χαρίσει και την αυγή της καινούργιας μέρας. Πείσε τον εαυτό σου, γκρέμισε τα είδωλα του εγωισμού από την καρδιά σου, σκύψε με ταπείνωση μπροστά στον αδελφό σου, βάλε του μετάνοια. Ζήτησέ του συγχώρηση όχι μόνο με τα χείλη, αλλά και με την καρδιά. Μετανόησε, λυπήσου, φίλησέ τον ειλικρινά και όχι με υποκρισία.

Αυτός με τον οποίο φιλονίκησα, ισχυρίζεσαι, έχει κακότητα.

Μα δεν είναι δική σου δουλειά να τον κρίνεις, γιατί εσύ δεν μπορεί να ξέρεις, ποιός από τους δυό σας είναι καλύτερος. Ο Θεός γνωρίζει, που κρίνει από την εσωτερική μας κατάσταση και όχι εξωτερικά. «Κύριος εξετάζει τον δίκαιον και τον ασεβή» (Ψαλμ. 10 : 5).
Ούτε ξέρεις ακόμα τα τέλη σου, πως θα πεθάνεις εσύ και πως εκείνος. Πολλοί αρχίζουν τη ζωή τους ενάρετα, αλλά τελειώνουν αμαρτωλά. Άλλοι πάλι αρχίζουν άσχημα, αλλά τελειώνουν άγια. Το καλό τέλος, αυτό είναι που τα διορθώνει όλα.

Μα αυτός δεν θα με συγχωρήσει, ίσως πεις, κι αν ακόμα εγώ του ζητήσω συγχώρηση.

Όχι! Η ταπείνωση έχει τεράστια δύναμη, ώστε λυγίζει και μαλακώνει και τις πιο σκληρές καρδιές. Ο Θεός, που αγαπάει την ταπείνωση, θα συνεργήσει. Ταπεινώσου εσύ στον αδελφό σου, και θα δεις τη δύναμη της ταπεινώσεως. Αυτός τότε οπωσδήποτε θα σε αγκαλιάσει με αγάπη και χαρά, και θα σου δώσει τον ασπασμό της αγάπης. Αν τυχόν δεν συμβεί αυτό που προσδοκάμε, τότε ευθύνεται εκείνος και είναι άξιος της τύχης του.

Αυτός, συνεχίζεις, θα υπερηφανευθεί με τη δική μου ταπείνωση.

Όχι! Δεν είναι αλήθεια, γιατί βλέποντας τη δική σου ταπείνωση θα ταπεινωθεί κι εκείνος. Αλλά κι αν υπερηφανευθεί, η υπερηφάνειά του αυτή θα τον ταπεινώσει. Όπως λέει ο Κύριος, «πας ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται» (Λουκ. Ιδ : 11). Άφησε όμως όλες τις δικαιολογίες κατά μέρος. Αυτός ας κάνει ο,τι θέλει• εσύ πράξε ο,τι ωφελεί την ψηχή σου και ο,τι προστάζει ο Κύριος σου.
Αν κάποιος σε πρόσβαλε, πρέπει να τον συγχωρέσεις, αν θέλεις να συγχωρηθείς κι εσύ από το Θεό. Και με την ελπίδα αυτή θα προσεύχεσαι: «Πάτερ… άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών» (Ματθ. Στ : 12).

Βλέπεις, χριστιανέ μου, πόσο φοβερό πράγμα είναι να μη συγχωρείς τα παραπτώματα του πλησίον; «Εάν γαρ αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, αφήσει και υμίν ο πατήρ ημών ο ουράνιος• εάν δε μη αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, ουδέ ο πατήρ υμών αφήσει τα παραπτώματα υμών» (Ματθ. Στ : 14-15), λέει ο Κύριος. Συγχωρείς εσύ τα σφάλματα του συνανθρώπου σου; Σε συγχωρεί τότε κι εσένα ο Θεός.
Μπορεί ο συνάνθρωπός σου να έσφαλε απέναντί σου, εσύ όμως αμάρτησες και αμαρτάνεις συνεχώς απέναντι στο Θεό. Εκείνος είναι χρεώστης σου, αλλά εσύ είσαι χρεώστης του Θεού. Όταν συγχωρήσεις τον πλησίον σου, τότε θα προσεύχεσαι ειλικρινά και όχι υποκριτικά λέγαντας το «Πάτερ ημών». Όταν δεν τον συγχωρήσεις από την καρδιά σου, τότε η προσευχή σου όχι μόνο δεν ωφελεί, αλλά και μεταβάλλεται σε αμαρτία.
Βλέπεις που οδηγεί τον άνθρωπο η οργή και η έχθρα; Διώξε λοιπόν την οργή, συγχώρησε τον πλησίον σου και έλα ν ἀπαγγείλεις ειλικρινά και άξια: «Πάτερ… άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών». Τότε θα σου δοθεί η άφεση. Γιατί ο λόγος του Θεού είναι αψευδής. Ο,τι λέει, αυτό και είναι• ο,τι υπόσχεται, εκπληρώνεται• και ο,τι απειλεί, πραγματοποιείται, αν δεν μετανοήσουμε.
Όπως φερόμαστε στον πλησίον μας, έτσι φέρεται και ο Θεός σ ἐμᾶς. Από σένα τον ίδιο, άνθρωπε, εξαρτάται η άφεση των αμαρτιών σου. Στα χέρια σου κρέμεται η σωτηρία η η καταστροφή σου. Και ξέρεις μόνος σου πολύ καλά, ότι χωρίς άφεση δεν υπάρχει δικαίωση και σωτηρία.
Δεν συγχωρείς το συνάνθρωπό σου, που όπως λες, τόλμησε, αυτός ο ασήμαντος, να προσβάλει εσένα, τον σπουδαίο! Αλλ ὁ Θεός, που προσβάλλεις εσύ με ατέλειωτες καθημερινές αμαρτίες, είναι απερίγραπτα μεγάλος και άπειρος. Πόσες είναι λοιπόν οι αμαρτίες οι δικές σου απέναντι στο Θεό και πόσες οι αμαρτίες του πλησίον σου, με τις οποίες σε πρόσβαλε; Οι αμαρτίες του πλησίον σου μοιάζουν μ ἕνα καπίκι μπροστά στα χιλιάδες ρούβλια που χρωστάς εσύ στο Θεό. Μοιάζουν μ ἕνα δηνάριο μπροστά στα μύρια τάλαντα που οφείλεις εσύ στον Κύριο.
Πως λοιπόν περιμένεις να λάβεις συγχώρηση για τα μεγάλα και σοβαρά σου αμαρτήματα, χωρίς να συγχωρήσεις την ελάχιστη, την ανάξια λόγου αμαρτία του αδελφού σου;

Εγώ, λες, δεν του έφταιξα σε τίποτα, κι αυτός χωρίς καμιάν αιτία με πρόσβαλε.

Ναι, αλλά και ο Θεός, που τόσο Τον πικραίνουμε σε τι μας έφταιξε; «Ευθύς Κύριος ο Θεός ημών και ουκ έστιν αδικία εν αυτώ» (Ψαλμ. 91 : 16). Αμαρτάνουμε ασυλλόγιστα και αδιάντροπα. Τον προσβάλλουμε. Κι Εκείνος, μόλις μετανοήσουμε, μας στέλνει αμέσως το έλεός Του.
Αν λοιπόν κι εσύ επιθυμείς να συγχωρηθείς από τον Κύριο, συγχώρησε αυτόν που έσφαλε απέναντί σου.
Λες ότι δεν του έφταιξες• ίσως όμως και να του έχεις φταίξει κάπου, γιατί είναι αδύνατον όσοι ζουν μέσα στην ίδια κοινωνία να μη συγκρουστούν κάποτε μεταξύ τους.

Εγώ του έκανα καλό, λες κι αυτός μου ανταπέδωσε κακό.

Βέβαια είναι δύσκολο να υπομείνεις το κακό που σου κάνει αυτός που ευεργέτησες. Αλλά ποιός περισσότερο από το Θεό μας έχει ευεργετήσει στη ζωή μας; Κι όμως εμείς αδιαφορούμε μπροστά στις ευεργεσίες Του και σαν παράφρονες αμαρτάνουμε.
Έχοντας λοιπόν υπόψη σου όλα αυτά, σκέπασε το πρόσωπό σου και φώναξε απ τά βάθη της ψυχής σου:

Αμάρτησα, Κύριε, ελέησέ με! Συγχωρώ τον αδελφό μου. Συγχώρεσε κι Εσύ εμένα, τον ανάξιο δούλο σου, που αμάρτησα σ Ἐσένα, τον Πλάστη και Ευεργέτη μου.

Μην πεις, χριστιανέ μου, ότι εσύ έδειξες μεγάλη υπομονή στον εχθρό σου. Θυμήσου πόσες φορές από τα νιάτα σου αμάρτησες στο Θεό, και πόσο σε υπέμεινε ο Κύριος. Τι θα γινόταν μ ἐσένα, αν Εκείνος σ ἀντιμετώπιζε όπως σου άξιζε; Προ πολλού θα είχες κατεβεί στον άδη.
Λες ότι είσαι άνθρωπος αδύνατος και δεν μπορείς να φερθείς έτσι ευσπλαχνικά, όπως ο Θεός. Όχι δεν μπορείς, αλλά δεν θέλεις. Να περπατήσεις βέβαια πάνω στην θάλασσα δεν μπορείς, όχι όμως και να συγχωρήσεις.
Θυμήσου τι παραγγέλλει ο Απόστολος στους χριστιανούς: «Γίνεσθε ουν μιμηταί του Θεού ως τέκνα αγαπητά» (Εφεσ. Ε : 1).

Συγχώρεσέ τον εσύ, και, αν αυτός δεν διορθωθεί, θα έχει την ευθύνη ενώπιον του Θεού.

Με πρόσβαλε πολύ βαριά, λες.

Και όμως! Η προσβολή σου δεν είναι σκληρότερη από την προσβολή του Χριστού. Εκείνον Τον χλεύαζαν, Τον βλασφημούσαν, Τον έφτυναν, Τον ράπιζαν, Τον χτυπούσαν, Του φόρεσαν ακάνθινο στεφάνι, Τον σταύρωσαν. Ποιόν; Τον Υιό του Θεού, τον Κύριο της δόξας! Τι είσαι εσύ μπροστά σ αὐτό το ιερό και υψηλό πρόσωπο του Χριστού, και τι είναι η δική σου προσβολή μπροστά στη δική Του; Ένα τίποτα.
Κι έπειτα εσένα δεν σε φτύνουν στο πρόσωπο, δεν σε χτυπούν, δεν σε στεφανώνουν με αγκάθια. Ο Χριστός όμως τα υπέμεινε όλα. Για ποιόν; Για μένα και για σένα, τους ανάξιους δούλους Του. Κοίτα σ αὐτόν τον καθρέφτη της υπομονής, και αναμφίβολα θα συγχωρείς κάθε προσβολή και κάθε κακό που θα σου κάνουν.

Όταν εγώ, λες, θα συγχωρώ, θ ἀρχίσουν οι άλλοι να με κοροϊδεύουν.

Μάθε ότι στους ασεβείς και στους φιλόκοσμους η χριστιανική ζωή και η διδαχή του Ευαγγελίου φαίνεται σκάνδαλο και μωρία, αλλά ενώπιον του Θεού είναι σοφία. Εσύ κάνε ο,τι διδάσκει το Ευαγγέλιο και όχι ο,τι αρέσει στους ανθρώπους του κόσμου.
Ας γελούν όσοι είναι άξιοι για γέλια. Θα έρθει όμως καιρός που θα κλάψουν πικρά. Μα τότε θα είναι αργά. Τότε θα τους κατατρώει η ίδια η συνείδησή τους.
Αγαπητέ μου χριστιανέ! Το θέμα είναι πολύ σοβάρο. Απ αὐτό εξαρτάται η αιώνια σωτηρία η η αιώνια καταστροφή μας. Πρόκειται για τη συγχώρηση των αμαρτιών μας• των αμαρτιών μας, για τις οποίες στενάζουμε καθημερινά. Αλλά οι στεναγμοί αυτοί και τα δάκρυα θ ἀποβοῦν άκαρπα, αν δεν συγχωρούμε τα παραπτώματα του πλησίον μας.
Εδώ κρύβεται όλη η κακότητα, η μικρότητα και η φτώχεια της ανθρώπινης καρδιάς.
Θέλεις, άνθρωπε, να ελεηθείς από το Θεό, αλλά εσύ αρνείσαι να ελεήσεις τον όμοιο συνάνθρωπό σου!
Θέλεις να σου συγχωρήσει ο Θεός τις αμαρτίες σου, αλλά εσύ αρνείσαι να συγχωρήσεις τα πονηρά και άδικα έργα, που τυχόν διέπραξε ο συνάνθρωπός σου!
«Αγαπάτε τους εχθρούς υμών, ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς, καλώς ποιείτε τοις μισούσιν υμάς και προσεύχεσθε υπέρ των επηρεαζόντων υμάς και διωκόντων υμάς» (Ματθ. Ε :44). Αυτή είναι άλλη μία εντολή που μας έδωσε ο Χριστός.
Δεν είναι αρκετό στους χριστιανούς ν ἀγαπᾶνε μόνο όσους τους δείχνουν αγάπη, γιατί αυτό το κάνουν και οι άπιστοι, που δεν γνωρίζουν τον αληθινό Θεό και δεν πιστεύουν στο Χριστό. Τι λέει ο Κύριος; «Εάν γαρ αγαπήσητε τους αγαπώντας υμάς, τίνα μισθόν έχετε; ουχί και οι τελώναι το αυτό πιούσι; και εάν ασπάσησθε τους φίλους ημών μόνον, τι περισσόν ποιείτε; ουχί και οι τελώναι ούτω ποιούσιν;» (Ματθ. Ε : 46-47).
Οι χριστιανοί πρέπει να ξεπερνούν στην αγάπη τους άπιστους. Τη διαφορά τους μ αὐτούς, αλλά και την τελειότητά τους, έτσι θα τη δείχνουν.
Ο ουράνιος Πατέρας μας «τον ήλιον αυτού ανατέλλει επί πονηρούς και αγαθούς και βρέχει επί δικαίους και αδίκους» (Ματθ. Ε : 45). Σαν παιδιά Του λοιπόν εμείς οι χριστιανοί ας Τον μιμούμαστε. «Γίνεσθε ουν μιμηταί του Θεού ως τέκνα αγαπητά» (Εφεσ. Ε : 1).

Μου είναι αδύνατον, ίσως πεις, ν ἀγαπήσω εγώ τους εχθρούς μου και να τους κάνω καλό.

Αλλά δεν έχεις δίκιο. Γιατί πως ήταν δυνατόν στον Δαβίδ να κλαίει για τους εχθρούς του που σκοτώθηκαν, τον Σαούλ και τον Αβεσσαλώμ; Τα δάκρυά του δεν είναι φανερό σημάδι της αγάπης του προς τους εχθρούς του; Πως ήταν δυνατόν στον Άγιο Στέφανο να προσεύχεται για τους εχθρούς του που τον πετροβολούσαν – «Κύριε, μη στήσης αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην»; (Πραξ. Ζ : 60). Εφόσον ήταν δυνατόν σ ὅλους τους Αγίους να συγχωρούν, είναι κατορθωτό και από σένα. Γιατί άνθρωποι ήταν κι εκείνοι, όπως κι εσύ. Την ίδια αδυναμία που έχεις εσύ, είχαν κι εκείνοι.
Τα μικρά παιδιά όταν πρωτοπηγαίνουν στο σχολείο, διδάσκονται στην αρχή το αλφάβητο, έπειτα σιγά-σιγά συλλαβίζουν τις λέξεις, και στο τέλος μαθαίνουν να διαβάζουν άνετα. Αυτό το δρόμο πρέπει ν ἀκολουθοῦν και οι χριστιανοί. Πρώτα να διδαχθούν ν ἀνταποδίδουν καλό στο καλό• έπειτα να μην ανταποδίδουν το κακό στο κακό, την πικρία στην πικρία, την αδικία στην αδικία, ούτε με λόγια ούτε με έργα• τέλος, ν ἀγαποῦν τους εχθρούς τους, να ευαρεστούν όσους τους μισούν και ν ἀνταποδίδουν το καλό στο κακό.

Να η σκάλα με την οποία οι χριστιανοί φτάνουν στην τελειότητα – στην αγάπη προς τους εχθρούς.
Ο ουράνιος Βασιλιάς μας προτρέπει όχι μόνο να συγχωρούμε όσους μας προσβάλλουν, αλλά και ν ἀγαπᾶμε τους εχθρούς μας. Διαφορετικά μας περιμένει ο αιώνιος θάνατος. «Ου πας ο λέγων μοι Κύριε Κύριε, εισελεύσεται εις την βασιλείαν των ουρανών, αλλ ὁ ποιών το θέλημα του πατρός μου του εν ουρανοίς» (Ματθ. Ζ : 21).

Τω Θεώ πρέπει κάθε δόξα, τώρα και πάντοτε και
στους αιώνες των αιώνων. Αμήν !
Από το βιβλίο: “ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ”
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗ.

Πηγή: tokandylaki.blogspot.gr

http://www.diakonima.gr/2014/05/31/%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CF%84%CF%8D%CF%87%CF%89%CE%BD-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B6%CE%B1%CE%BD%CF%84%CF%8C%CE%BD%CF%83%CE%BA-%CE%B7-%CF%83%CF%85%CE%B3%CE%B3%CE%BD%CF%8E%CE%BC%CE%B7/ 

Ένα συγκινητικό περιστατικό , που αποδεικνύει αφ’ ενός τη δύναμη και τη θεϊκή Χάρη που έχει η Παναγία μας και αφ’ ετέρου το πόσο την αγαπούν και Την σέβονται οι άγιοι Άγγελοι, συνέβη προσφάτως σε έναν Έλληνα ξενιτεμένο.

Μια συγγενής του πιστή και ευλαβής, όταν συναντηθήκαν, του έδωσε σαν ευλογία και φυλαχτό έναν Σταυρό, στο κέντρο του οποίου ήταν τοποθετημένη μια μικρή εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου της Βαρνάκοβας. Εκείνος με ευλάβεια την έβαλε στην τσέπη του για προστασία, γιατί είχε κάποια προβλήματα με την καρδιά του και οι γιατροί είχαν τοποθετήσει στο στήθος του βηματοδότη για την καλή λειτουργία της.

Μια μέρα, αιφνίδια, ο βηματοδότης χάλασε τόσο πολύ, που σχεδόν διαλύθηκε! Η καρδιά του έμεινε αβοήθητη και η ζωή του έσβηνε! Εκείνη τη μεγάλη στιγμή που βρέθηκε μεταξύ ζωής και θανάτου, είδε τί πραγματικά συμβαίνει στον πνευματικό κόσμο! Είδε τον άγιο Άγγελό του αλλά και το κακό πνεύμα, που με θράσος και μανία διεκδικούσε την ψυχή του. “Αυτός είναι δικός μου!”, φώναζε. Έφριξε ο άνθρωπος και απλώνοντας το χέρι του στην τσέπη του έπιασε τον Σταυρό με την εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου και φώναξε “Παναγία μου!” Και τότε – πόση Χάρη στ’ αλήθεια έχει το άγιο όνομά Της! – ο άγιος Άγγελος άνοιξε διάπλατα τις φωτεινές φτερούγες του και στοργικά αλλά και με χαρά τον έκλισε μέσα τους!…

Η πίστη του και η ένθερμη επίκληση της Υπεραγίας Θεοτόκου άνοιξαν τη θύρα του θείου ελέους. Η καρδιά του άντεξε με θείο “βηματοδότη”, ώσπου να τον πάνε στο νοσοκομείο και να αντικαταστήσουν τον χαλασμένο βηματοδότη, τον ιατρικό.

Παράταση ζωής του εδόθη άνωθεν, ασφαλώς για να καλλιεργηθεί βαθύτερα και να προετοιμαστεί καλύτερα για την αιωνιότητα, έτσι ώστε ο ανθρωποκτόνος αντίδικος να μην έχει κανένα δικαίωμα επ’ αυτού. Όχι μόνον επί του συγκεκριμένου ανθρώπου, αλλά και σε όλους.

Είθε!

Πηγή: «ΝΕΩΤΕΡΑ ΘΑΥΜΑΤΑ
ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΤΗ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑ
& ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ»
ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑΣ ΜΟΝΑΣΤΙΚΗΣ

ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΟΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑΣ
ΔΩΡΙΔΑ 2007

Πηγή: askitikon.eu

http://www.diakonima.gr/2014/05/31/%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%AD%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CF%83%CE%B5-%CE%BF-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%AC%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CE%BC%CE%AD%CF%83%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B9%CF%82-3/ 

Ο σεπτός Γέροντας, Ιερομόναχος π.Αθανάσιος Χαμακιώτης (1891–1967), το κόσμημα του Ησυχαστηρίου της Παναγίας της «Νερατζιώτισσας» (ή «Οδηγητρίας») στο Μαρούσι, έχοντας την Χάρη του Θεού, εκοσμείτο από πλήθος αρετών. Άνθρωπος της Χάριτος, πλημμυρισμένος από την αγάπη του Θεού, ξεχείλιζε καθολικά, μυστικά και αθόρυβα αυτήν την αγάπη και στις εικόνες του Θεού, γύρω του· στους πονεμένους και αναγκεμένους ανθρώπους που τον πλησίαζαν ή που
συνδέονταν μαζί του πνευματικά. Ζούσε πραγματικά σ’ έναν συνεχή και αδιάκοπο παροξυσμό αγάπης (πρβλ. Εβρ. ι΄ 24) και αυτοπροσφοράς. Ήταν ολόκληρος μια αγάπη πηγαία, ειλικρινής, σπάνια, βαθειά, ολοκληρωτική, απίστευτη, που ασφαλώς δεν την βρίσκεις εύκολα σήμερα.
Ο ελεήμων Γέροντας π.Αθανάσιος «κυνηγούσε» συνεχώς να βρει ευκαιρίες για να δείξει έμπρακτα την αγάπη του και να μιμηθεί στο έπακρο τον «Πατέρα των οικτιρμών» (Β΄ Κορ. α΄ 3). Πραγμάτωνε συνεχώς αυτό που έλεγε ο Ιερός Χρυστόστομος: «Να γίνεστε ευσπλαγχνικοί όπως και ο επουράνιος Πατέρας σας. Παρόλο που πολλές άλλες εντολές μάς έδωσε ο Κύριος, εν τούτοις, για καμμιά άλλη περίπτωση δεν το είπε αυτό, παρά μόνον για τους οικτίρμονες. Γιατί, τίποτε δεν μας κάνει ίσους με τον Θεό, όσο η ευεργεσία».

[1] Ο ΚΡΥΦΟΣ «ΔΡΑΣΤΗΣ»
Είναι πολύ συγκινητικά τα επόμενα περιστατικά. Αναρωτιέται κανείς: είναι δυνατόν να συνέβησαν στην εποχή μας την, τόσο εγωκεντρική; Κοντά στην «Νερατζιώτισσα», σ’ ένα φτωχικό σπίτι, κατοικούσε μια ηλικιωμένη γυναίκα, παράλυτη. Δεν είχε κάποιον άνθρωπο να την περιποιείται. Παραδόξως, όμως, όσοι την επισκέπτονταν έβλεπαν το σπίτι της καθαρό, περιποιημένο. Τα ρούχα της, πλυμένα και σιδερωμένα. Τοφαγητό της, έτοιμο. Δεν μπορούσαν να το εξηγήσουν αυτό. Όμως, ούτε και η ίδια η παράλυτη έλεγε κάτι. Η περιέργεια, οδήγησε κάποιους να παραφυλάξουν. Και να δουν. Και να μάθουν. Και αυτό που διαπιστώθηκε είναι ότι ο «δράστης» πίσω από όλο αυτό, ήταν ο Γέροντας π.Αθανάσιος. Όταν βράδυαζε, έπαιρνε το ραβδί του και ξεκινούσε για το σπίτι της παράλυτης. Σκούπιζε, καθάριζε, τακτοποιούσε το σπίτι, μαγείρευε και, όταν τελείωνε, επέστρεφε στο κελλί του έχοντας μαζί και τα άπλυτα ρούχα. Τα έπλενε, τα σιδέρωνε και, την επόμενη μέρα, τα επέστρεφε. Ο Γέροντας, έδωσε αυστηρή εντολή στην παράλυτη να μην το πει σε κανέναν. Όταν τα πνευματικά του παιδιά που παραφύλαξαν του το είπαν, ο π.Αθανάσιος, λυπήθηκε βαθύτατα. Έδωσε αυστηρή εντολή και σε αυτούς να μην μαρτυρήσουν τίποτα πριν τον θάνατό του, διαφορετικά δεν θα τους επέτρεπε να κοινωνήσουν.
[2] «ΑΝ ΣΟΥ ΠΩ, ΠΟΙΟΣ!…»
Λίγο πιο πάνω, έμενε ένα αντρόγυνο. Ο άνδρας, μέθυσος. Ό,τι χρήματα έβγαζε, τα σπαταλούσε στο πιοτό. Η γυναίκα του, ήταν παράλυτη και κατάκοιτη. Το μόνο που λειτουργούσε κανονικά σε αυτήν, ήταν ο λόγος. Εκτός από το να μιλάει, δεν μπορούσε καμμιά άλλη κίνηση να κάνει. Λόγω της αρρώστιας της, λερωνόταν. Όμως και η γυναίκα αυτή είχε βρει τον δικό της μυστικό, ένστοργο και συμπαθή «άγγελο». Κάποια μέρα, την επισκέφθηκε μια αδελφική της φίλη. Είδε με έκπληξη μια στοίβα από ρούχα πλυμένα, σιδερωμένα.
–Ποιός σου τα έπλυνε; ρώτησε απορημένη.
–Αν σου πω, ποιός! Αλλά με επιτίμησε να μην το πω σε κανέναν. Όμως, σε αισθάνομαι σαν αδελφή μου και θα στο πω.
–Δεν χρειάζεται να μου το πεις. Κατάλαβα ποιός είναι· ο π.Αθανάσιος!
–Ακριβώς! Ήρθε τη νύχτα. Καθάρισε το σπίτι, έπλυνε τα ρούχα, τα στέγνωσε, τα σιδέρωσε και έφυγε!
Παρόμοια περιστατικά διηγούνται και άλλα πνευματικά του παιδιά. Τουλάχιστον σε άλλες τρεις περιπτώσεις παράλυτων ο Γέροντας π.Αθανάσιος Χαμακιώτης γινόταν κυριολεκτικά ο «διάκονός» τους. Τους περιποιόταν, τους καθάριζε το σπίτι, τους έπλενε τα ρούχα, τους μαγείρευε και τους τάϊζε ακόμη.
[3] «ΕΙΔΕΣ, ΠΑΙΔΙ, ΠΟΣΟ ΜΑΣ ΑΓΑΠΑΕΙ Ο ΘΕΟΣ;»
Συγκινητικό και το επόμενο περιστατικό:
Ήταν ο εφιαλτικός χειμώνας του 1942. Ο κόσμος, πέθαινε στους δρόμους από την πείνα και τις αρρώστιες. Μια πνευματική
θυγατέρα, από τα πιο αγαπημένα παιδιά του Γέροντα Αθανασίου, άρρωστη και εξαντλημένη, έπνεε τα λοίσθια. Καταλάβαινε ότι πλησιάζει το τέλος
της και έλεγε στους δικούς της να ετοιμάσουν το σάβανό της. Η μόνη παρηγοριά της, ήταν ένα μικρό ευαγγέλιο με χοντρό σκούρο εξώφυλλο. Διάβαζε λίγο, μετά ζαλιζόταν και το άφηνε δίπλα στο μαξιλάρι της. Πάνω στη ζαλάδα της, γύρισε και το είδε. Της φάνηκε σαν ψωμί. Και μονολόγησε:
–Αχ, Χριστέ μου! Να είχα λίγο ψωμάκι!
Όσοι ήταν μέσα στο δωμάτιο, χαμογέλασαν. Τότε, όχι ψωμί δεν υπήρχε, αλλά έδιναν με το δελτίο δώδεκα γραμμάρια λούπινα και, αυτήν ακόμη την ευτελή τροφή, είχαν πάνω από δέκα μέρες να την μοιράσουν.
Σκεφτόταν η άρρωστη:
–Πειρασμός, είναι!
«Οὐκ ἐπ’ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος» (Ματθ. δ΄ 4).
Έξω, τα πάντα είχαν καλυφθεί από χιόνι. Οι Μαρουσιώτες δεν θυμούνται ποτέ άλλοτε τόσο χιόνι. Ξεπερνούσε το μισό μέτρο. Και το κρύο ήταν τσουχτερό. Όλα, είχαν νεκρώσει. Ο π.Αθανάσιος βρισκόταν στην άλλη άκρη της πόλης, κάπου στην Πεύκη, όπου έκαμνε έναν αγιασμό σ’ ένα σπίτι. Οι άνθρωποι του σπιτιού, αντί για χρήματα, του πρόσφεραν δύο κομμάτια άσπρο ψωμί. Ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσαν να δώσουν. Όμως ο μακάριος Γέροντας Αθανάσιος, δεν το
κράτησε ούτε έβαλε μπουκιά στο στόμα του. Αναλογίστηκε τα πνευματικά του παιδιά. Θυμήθηκε δύο από αυτά που είχαν την μεγαλύτερη ανάγκη. Το ένα, ήταν η
άρρωστη που αναφέραμε. Ξεκίνησε για το σπίτι της. Ο δρόμος μακρύς και, με τόσο χιόνι, εξαιρετικά δύσκολος. Αλλά, «ἡ ἀγάπη, οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς» (Α΄ Κορ. ιγ΄ 5). Δεν λογαριάζει τίποτα! Ποιός ξέρει πόση ώρα, ή, μάλλον, πόσες ώρες, περπατούσε ο αείμνηστος Γέροντας Αθανάσιος μέσα στα χιόνια! Έφτασε στο σπίτι της κατάκοιτης που λαχτάρησε λίγο άσπρο ψωμί και πήγε κατευθείαν στο δωμάτιό της.
–Τί κάνεις, παιδί;
–Δεν μπορώ, πάτερ μου, δεν είμαι καλά!
Ο άνθρωπος του Αγίου Θεού, ο Γέροντας π.Αθανάσιος Χαμακιώτης, έβγαλε από τον κόρφο του το ένα κομμάτι άσπρο ψωμί.
–Παιδί, πήγα κι έκανα αγιασμό σ’ ένα σπίτι, μου έδωσαν λίγο ψωμί και σου το έφερα!
Η άρρωστη, έμεινε άναυδη. Άρχισε να κλαίει και, μέσα στους λυγμούς της, του διηγήθηκε τον «πειρασμό» που
βίωσε πριν από λίγο. Ο Γέροντας, χαμογέλασε ικανοποιημένος.
–Είδες, παιδί, πόσο μας αγαπάει ο Θεός;
Ο ευλογημένος Γέροντας, κάθισε, της είπε λόγους παρηγοριάς, στήριξε το καταρρακωμένο της ηθικό και την ευλόγησε. Η ετοιμοθάνατη σιγά–σιγά συνήλθε, επέζησε και διηγείται με δάκρυα μέχρι σήμερα το περιστατικό αυτό.
Ο π.Αθανάσιος, όμως, δεν τελείωσε την αποστολή του. Συνέχισε μέσα στα χιόνια την πορεία του. Βλέπετε, είχε ακόμη και ένα ακόμη κομμάτι ψωμιού στον κόρφο του. Μια ακόμη φτωχή νέα κοπέλα, άρρωστη από αδενοπάθεια, πεινούσε και υπέφερε. Ο Γέροντας έφτασε και σ’ αυτό το σπίτι.
Πρόσφερε το δεύτερο ψωμί, παρηγόρησε και την εκεί άρρωστη κι έφυγε. Κατάκοπος,
βρεγμένος, παγωμένος, πεινασμένος, μόνος, έφτασε πίσω στο αγαπημένο του Ησυχαστήριο στην Παναγία την «Νερατζιώτισσα». Ο μακρύς δρόμος της θυσιαστικής αγάπης του Πνευματικού Πατέρα, τουλάχιστον για εκείνη την μέρα, τελείωσε…
Μητροπολίτη Αργολίδος.Νεκταρίου Αντωνοπούλου (νυν, Μητροπολίτου Αργολίδος): «Ιερομόναχος Αθανάσιος Χαμακιώτης (1891–1967)», κεφ. 6ο («Φλόγα αγάπης»), σελ. 167, 171, 178–180 και 189–191, Α΄ έκδοση, «Ακρίτας», Αθήνα Μάρτιος 1998.]

Πηγή:  fdathanasiou.wordpress.com 

http://www.diakonima.gr/2014/05/31/%CE%B3%CE%AD%CF%81%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82-%CE%B1%CE%B8%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CF%87%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CE%BA%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82-1891-1967-%CE%BC%CE%B9/

Ο Κύριος αποκαλύπτεται στις ταπεινές ψυχές. Σ᾿ αυτές δείχνει τα έργα Του, που είναι ακατάληπτα για το νου μας. Με τον φυσικό μας νου μπορούμε να γνωρίσουμε μόνο τα γήινα πράγματα, κι αυτά μερικώς, ενώ ο Θεός και όλα τα ουράνια γνωρίζονται με το Άγιο Πνεύμα.

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης


Φωτογραφία του Κώστα Μπαλάφα-costasbalafas.gr

http://www.diakonima.gr/2014/05/31/%CE%BF-%CE%BA%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CF%8D%CF%80%CF%84%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%B9%CF%82-%CF%84%CE%B1%CF%80%CE%B5%CE%B9%CE%BD%CE%AD%CF%82/ 

Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν.

Δόξα σοι, Χριστὲ ὁ Θεός, ἡ ἐλπὶς ἡμῶν, δόξα σοι.

Βασιλεῦ Οὐράνιε, Παράκλητε, τὸ Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας, ὁ Πανταχοῦ Παρὼν καὶ τὰ Πάντα Πληρῶν, ὁ Θησαυρός τῶν Ἀγαθῶν καὶ Ζωῆς Χορηγός, ἐλθὲ καὶ σκήνωσον ἐν ἡμῖν καὶ καθάρισον ἡμᾶς ἀπὸ πάσης κηλῖδος καὶ σῶσον, Ἀγαθὲ τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἄξιόν ἐστιν ὡς ἀληθῶς μακαρίζειν σε τὴν Θεοτόκον, τὴν ἀειμακάριστον καὶ παναμώμητον καὶ μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Τὴν τιμιωτέραν τῶν Χερουβεὶμ καὶ ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, τὴν ἀδιαφθόρως Θεὸν Λόγον τεκοῦσαν, τὴν ὄντως Θεοτόκον, σὲ μεγαλύνομεν

Ψαλμός 11

 ΣΩΣΟΝ με, Κύριε, ὅτι ἐκλέλοιπεν ὅσιος, ὅτι ὠλιγώθησαν αἱ ἀλήθειαι ἀπὸ τῶν υἱῶν τῶν ἀνθρώπων.  μάταια ἐλάλησεν ἕκαστος πρὸς τὸν πλησίον αὐτοῦ, χείλη δόλια ἐν καρδίᾳ, καὶ ἐν καρδίᾳ ἐλάλησε κακά.  ἐξολοθρεύσαι Κύριος πάντα τὰ χείλη τὰ δόλια καὶ γλῶσσαν μεγαλοῤῥήμονα.  τοὺς εἰπόντας· τὴν γλῶσσαν ἡμῶν μεγαλυνοῦμεν, τὰ χείλη ἡμῶν παρ᾿ ἡμῖν ἐστι· τίς ἡμῶν Κύριός ἐστιν;  ἀπὸ τῆς ταλαιπωρίας τῶν πτωχῶν καὶ ἀπὸ τοῦ στεναγμοῦ τῶν πενήτων, νῦν ἀναστήσομαι, λέγει Κύριος· θήσομαι ἐν σωτηρίῳ, παῤῥησιάσομαι ἐν αὐτῷ.  τὰ λόγια Κυρίου λόγια ἁγνά, ἀργύριον πεπυρωμένον, δοκίμιον τῇ γῇ κεκαθαρισμένον ἑπταπλασίως.  σύ, Κύριε, φυλάξαις ἡμᾶς καὶ διατηρήσαις ἡμᾶς ἀπὸ τῆς γενεᾶς ταύτης καὶ εἰς τὸν αἰῶνα.  κύκλῳ οἱ ἀσεβεῖς περιπατοῦσι· κατὰ τὸ ὕψος σου ἐπολυώρησας τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων.

Μαρία Μήτηρ Χριστοῦ τοῦ Κτίστου, βίβλος Θεοῦ ἡ πανσφράγιστος, οὐρανῶν ἐν βίβλοις, σαῖς λιταῖς ἁγνὴ, κἀμὲ γράψον.

Ὡς οὖσα φωτοειδῂς, Πανάχραντε Θεογενήτρια, φωτιστικαῖς πρεσβείαις σου ἁγνὴ σκοτισθέντα μὲ φώτισον καὶ τοῦ φωτὸς βαδίζειν μέ, τάς θείας τρίβους, καταξίωσον.

Ευαγγέλιον

(Ιωάνν. ιδ΄12-26)

Αμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, τὰ ἔργα ἃ ἐγὼ ποιῶ κἀκεῖνος ποιήσει, καὶ μείζονα τούτων ποιήσει, ὅτι ἐγὼ πρὸς τὸν πατέρα μου πορεύομαι,   καὶ ὅτι ἂν αἰτήσητε ἐν τῷ ὀνόματί μου, τοῦτο ποιήσω, ἵνα δοξασθῇ ὁ πατὴρ ἐν τῶ υἱῷ.   ἐάν τι αἰτήσητε ἐν τῷ ὀνόματί μου, ἐγὼ ποιήσω.   ᾿Εὰν ἀγαπᾶτέ με, τὰς ἐντολὰς τὰς ἐμὰς τηρήσατε,   καὶ ἐγὼ ἐρωτήσω τὸν πατέρα καὶ ἄλλον παράκλητον δώσει ὑμῖν, ἵνα μένῃ μεθ᾿ ὑμῶν εἰς τὸν αἰῶνα,   τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὃ ὁ κόσμος οὐ δύναται λαβεῖν, ὅτι οὐ θεωρεῖ αὐτὸ οὐδὲ γινώσκει αὐτό· ὑμεῖς δὲ γινώσκετε αὐτό, ὅτι παρ᾿ ὑμῖν μένει καὶ ἐν ὑμῖν ἔσται.   οὐκ ἀφήσω ὑμᾶς ὀρφανούς· ἔρχομαι πρὸς ὑμᾶς. Ταῦτα λελάληκα ὑμῖν παρ᾿ ὑμῖν μένων   ὁ δὲ παράκλητος, τὸ Πνεῦμα τὸ ῞Αγιον ὃ πέμψει ὁ πατὴρ ἐν τῷ ὀνόματί μου, ἐκεῖνος ὑμᾶς διδάξει πάντα καὶ ὑπομνήσει ὑμᾶς πάντα ἃ εἶπον ὑμῖν.  

ΕΥΧΗ

Δεσπότα Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ καὶ Λόγε τοῦ Πατρός, ἡ αὐτοσοφία καὶ πάσης συνέσεως χορηγός,

Ο Τὸ Πανάγιον Σοῦ Πνεῦμα  καταπέμψας  πλουσιοδώρως ἐπὶ τοὺς Σοῦς ἁγίους  ἀποστόλους καὶ μαθητὰς    καὶ ἐξ ‘ἀγραμμάτων        ἁλιέων ,  θεολόγους καὶ κοσμοκήρυκας  σοφωτάτους ἀναδείξας .

Αυτός  Φιλάνθρωπε,  κατάπεμψον καὶ ἐπὶ τὸν – τὴν δοῦλον-ην …….(τὸ ὄνομα του μαθητού) τὴν φωτιστικὴν ἀκτῖνα τοῦ Πνεύματός σου, εἰς εὔκολον μὲν κατανόησιν τῶν ἀναγινωσκομένων, εἰς καρποφορίαν δὲ ψυχωφελοῦς γνώσεως, προόδου , ἀληθείας καὶ εὐοδόσεως  εἰς τάς προκειμένας ἐξετάσεις, ἵνα πορευόμενοι ἐν τῷ φωτὶ τῶν ἐντολῶν Σου, δοξάζομεν διὰ παντός, ψυχὴ καὶ σώματι,τὸ πανάγιον καὶ προσκυνητὸν Ὄνομά Σου σὺν τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι. Ἀμήν.

Σόφισον Χριστέ,  ἀοράτως τὰς νεάνιδας, καὶ τοὺς νέους ταῖς βολαῖς ἐνεργειῶν,

τῆς σοφίας Σου, Χριστέ, κατὰ τὴν ἔτασιν.

Πρόθυμον σπουδήν,πρὸς μελέτην καὶ ἐμπέδωσιν  τῶν ποικίλων μαθημάτων Ἰησοῦ

τοῖς παιδίοις ἀφειδῶς ἐπιχορήγησον.

Ἡ πάσα νεολαία,  προσδοκᾶ Χριστέ μου, ἐπιτυχίας κομίσαι ὠφέλειαν,

ἐκ τῶν ποικίλων ἀγώνων , αὐτῆς τῆ ρώμη σου.

Λαλῆσαι εἰς τὰ ὦτα, μαθητῶν καὶ νέων,  τὰ ἀκριβῆ καὶ τὰ ἄριστα Παναγνέ,

κατὰ τὴν ὥραν αἰτοῦμεν,τῶν ἐξετάσεων.

Πάνσοφε Χριστέ μου Ἰησοῦ, ἡ πηγὴ τῆς ὄντως σοφίας, φώτισον δεόμεθα, ταῖς ἐνεργείαις σου, ὅπως ἔχωσιν ἅπαντες,ἐν τὴ ἐξετάσει, νοῦν ὀξὺν καὶ γρήγορον,

εἰς τὸ συγγράψασθε, πάσας τὰς ὀρθᾶς ἀποκρίσεις,ἐν ταῖς ἐρωτήσεσι Σῶτερ,

ταῖς ὑποκειμέναις αὐτοῖς πάντοτε.

*

ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ ΑΓΙΟΙ  ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ

Άγιος Μελέτιος Αρχιεπίσκοπος Αντιοχείας (12η Φεβρουαρίου)

Νόμον ἔνθεον, ἐμμελετήσας, τὴν οὐράνιον, γνῶσιν ἐκλάμπεις, τὴ Ἐκκλησία Ἱεράρχα Μελέτιε, τὴν γὰρ Τριάδα κηρύττων ὁμότιμον, αἱρετικῶν διαλύεις τᾶς φάλαγγας. Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.

Όσιοι Διονύσιος «ο ρήτωρ» και ο υποτακτικός του Άγιος Μητροφάνης ο Πνευματικός  (9η Ιουλίου)

Θείοις ἄνθραξι, τῆς ἐγκρατείας, πάθη φλέξαντες, τὰ φρυγανώδη, ἀσκητικῶς ἐν τῷ Ἄθῳ ἠστράψατε· τῷ γὰρ ἀδύτῳ φωτὶ λαμπρυνόμενοι, τῶν θεοφόρων ἐφάμιλλοι ὤφθητε, Διονύσιε σοφέ, καὶ θεῖε Μητρόφανες, αἰτούμενοι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

*  *

Κομβοσχοίνι : Σε κάθε κόμπο λέμε:

 «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον τον – την δούλον- ην Σου …….(το όνομα του μαθητού)»

*  *

Τῆς εὐσπλαγχνίας τὴν πύλην ἄνοιξον ἡμῖν, εὐλογημένη Θεοτόκε, ἐλπίζοντες εἰς σέ, μὴ ἀστοχήσωμεν, ῥυσθείημεν διὰ σοῦ τῶν περιστάσεων, σὺ γὰρ εἶ ἡ σωτρηρία τοῦ γένους τῶνχριστιανῶν.

Δι᾿ εὐχῶν τῶν ἁγίων Πατέρων ἡμῶν, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

*  *  *

(ΠΗΓΗ :

-Προσευχητάριον ειδικών περιστάσεων

-Το Προσευχητάρι της Παναγίας

-Προστάτες Άγιοι για 909 περιστάσεις

Παρακλητικός Κανών εἰς τὸν Δεσπότην Χριστὸν,

Ὑπὲρ τῶν μαθητῶν τῶν ὑποκειμένων εἰς ἐξετάσεις.-

- Μητροπολίτου Ἐδέσσης Πέλλης καὶ Ἀλμωπίας κ.κ. Ἰωὴλ

-Ευχολόγιον Ι.Μ.Σίμωνος Πέτρας –Άγιον  Όρος. )

Επιμέλεια ,π.Διονύσιος Ταμπάκης –Ι.Ν.Παναγίας Ναυπλίου

 

http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2014/05/blog-post_5681.html 

«Προσέχετε ἑαυτοῖς» (Πράξ. 20,28)

(Ομιλία του †Επισκόπου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου)

Ἐπιθυμία, ἀγαπητοί μου, ἐπιθυμία μου ἦταν νὰ βρίσκωμαι σ᾽ ἕνα χωριό. Ἀλλὰ παρουσιάζομαι ἐνώπιον τῆς ἀγάπης σας καὶ παρακαλῶ νὰ ἀκούσετε μερικὰ ἁπλᾶ λόγια.Σήμερα ἑορτάζουν τριακόσοι δεκαοκτὼ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Αἰσθάνομαι τὸν  ἑαυτό μου μικρό. Φτωχὸς στὴν ἔκφρασι, στὰ νοήματα, στὰ αἰσθήματα· ἔψαξα ὅμως καὶ βρῆκα ἕνα χρυσὸ νόμισμα. Δὲν εἶνε ἀπὸ ὕλη φθαρτή, ἀπὸ μέταλλο τῆς γῆς· εἶνε νόμισμα ἀξίας ἀπείρου, ἔχει δύναμι μεγάλη. Ἂν τὸ πάρετε καὶ τὸ θέσετε σὲ κυκλοφορία, χαρὰ στὰ σπίτια σας, χαρὰ στὴν πόλι σας, κ᾽ ἐγὼ θὰ πῶ στὸν Κύριο· Μακάριος ὁ λαλῶν εἰς ὦτα ἀκουόντων (πρβλ. Ματθ. 11,15· 13,9,43. Μᾶρκ. 4,9. Λουκ. 8,8· 14,35. Ἀπ.2,7,11,17,29· 3,6,13,22· 13,9) .

Ἐγὼ λοιπὸν ὁ  φτωχὸς προσφέρω στὸν καθένα σας μιὰ λίρα . Μὴν κοιτάξετε ποιός εἶνε ὁ προσφέρων· κοιτάξτε τὸ προσφερόμενο.Ποιό εἶνε τὸ χρυσὸ νόμισμα; Εἶνε ἕνα ῥητό .Φτάνει ἕνα ῥητὸ τῆς ἁγίας Γραφῆς νὰ σᾶς κάνῃ πλουσίους. –Ἕνα ῥητὸ λοιπόν; αὐτὸ εἶνε τὸ χρυσὸ νόμισμα; μεγάλο πρᾶγμα… Μὰ δὲ διαβάσατε τὸν Δαυῒδ ποὺ λέει «Ἀγαθός μοι ὁ  νόμος τοῦ στόματός σου ὑπὲρ χιλιάδας χρυσίου καὶ ἀργυρίου» (Ψαλμ. 118,72); παραπάνω ἀπ᾽ τὸ ἀσήμι καὶ τὸ χρυσάφι ἀγάπησα, Κύριε, τὸ νόμο σου.

Λοιπὸν τὸ χρυσὸ νόμισμα εἶνε ἕνα ῥητὸ ποὺ ἀκούσαμε σήμερα· ῥητὸ ποὺ τὸ εἶπε ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴν Ἔφεσο τῆς Μικρᾶς Ἀσίας σὲ μία σύναξι πρεσβυτέρων καὶ ἐπισκόπων,ῥητὸ ἐπάνω στὸ ὁποῖο ῥητόρευσε καὶ φιλοσόφησε ὁ Μέγας Βασίλειος, ῥητὸ ποὺ εἶνε τὸ ὅπλο τοῦ Χριστιανοῦ σὲ κάθε ἐποχή. Τὸ ῥητὸ αὐτὸ λέει· Ἀδελφοί, «προσέχετε ἑαυτοῖς»(Πράξ. 20,28).

Τί σημαίνει «προσέχετε ἑαυτοῖς»; Ἄνθρωποι, στρέψτε τὴν προσοχή, τὰ τηλεσκόπια καὶ μικροσκόπιά σας, ὄχι ἐπάνω στὰ φεγγάρια, σὲ ἀστερισμοὺς καὶ γαλαξίες, ἀλλὰ σ᾽ ἕνα ἄλλο ἄπειρο σύμπαν, τὸ ὁποῖο κλείνει καὶ ὁ πιὸ ταπεινὸς ἄνθρωπος μέσα του.

«Προσέχετε ἑαυτοῖς» ἴσον ἐπαγρύπνησις διαρκής· εἶνε τὸ «γνῶθι σαυτὸν» τῶν ἀρχαίων προγόνων μας,τὸ «ἔνδον σκάπτε» τῆς ἀρχαίας φιλοσοφίας. Ἀκόμη ἁπλούστερα. Τί κάνεις ὅταν βαδίζῃς σὲ δρόμο ὀλισθηρό; προσέχεις μὴ γλιστρήσῃς.Ἤ, σὲ μέρος ποὺ ὑπάρχουν κακοποιοί, τί κάνεις πρὶν κοιμηθῇς; ἀμπαρώνεις πόρτες καὶ παράθυρα· ὅσοι μάλιστα ἔχουν παραδάκι, αὐτοὶ ἀσφαλίζουν ἀκόμη πιὸ πολύ. Ἂν πᾶτε καὶ σὲ τράπεζα, «ναὸ» τοῦ μαμωνᾶ, ἐκεῖ ὑπάρχουν φρουροὶ ἕτοιμοι νὰ πυροβολήσουν ὅποιον πλησιάσῃ νὰ διαρρήξῃ τὰ χρηματοκιβώτια. Ἔτσι λοιπόν, λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, νὰ φυλάξῃς καὶ τὸ ἄλλο σπίτι, τὸ πνευματικό, τὸ σπίτι τῆς ψυχῆς .Ἔχει κι αὐτὸ παράθυρα . Δὲν τὸ λέω ἐγώ. Ἂν ψάξετε τοὺς προφῆτες, θὰ δῆτε ὅτι ὁ Ἰερεμίας ἔχει ἕνα σπουδαιότατο λόγο. «Ἀνέβη» , λέει, «θάνατος διὰ τῶν θυρίδων» (Ἰερ. 9,21) . Βρῆκεδηλαδὴ ὁ ἐχθρὸς παράθυρο, σκαρφάλωσε σὰν τὸ λῃστὴ καὶ μπῆκε. Τὸ περίφημο αὐτὸ χωρίο ἑρμηνεύει ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης καὶ λέει· Φυλάξτε τὰ παράθυρα τῆς ψυχῆς σας!

«Θυρίδες», παράθυρα δηλαδὴ ποὺ πρέπει νὰ τὰ φρουρῇς εἶνε –ποιά; οἱ πέντε αἰσθήσεις· ἡ ὅρασις, ἡ ἀκοή, ἡ ὄσφρησις, ἡ γεῦσις, καὶ ἡ ἁφή. Ὅσοι θέλετε νὰ τὰ δῆτε αὐτὰ καλύτερα, σᾶς συνιστῶ ν᾽ ἀγοράσετε ἕνα βιβλίο τοῦ ἁγίου Νικοδήμου ποὺ λέγεται Περὶ φυλακῆς τῶν πέντε αἰσθήσεων  · ἐκεῖ θὰ δῆτε μία ἀνάλυσι τοῦ ῥητοῦ «Ἀνέβη θάνατος διὰ τῶν θυρίδων» . Φύλαγε λοιπὸν τὰ παράθυρά σου.

⃝«Πρόσεχε σεαυτῷ» (Λευϊτ. 4,9) . Πρόσεχε τί βλέπεις . « Οἱ ὀφθαλμοί σου ὀρθὰ βλεπέτωσαν» (Παροιμ. 4,25) .Μὴ ξεχνᾷς, ὅτι μιὰ ματιὰ σὲ πάει στὸν παράδεισο καὶ μιὰ ματιὰ σὲ πάει στὴν κόλασι. Θυμήσου τί ἔπαθε ὁ Δαυΐδ· ἀπὸ μιὰ ματιὰ ἔπεσε, ἔκανε φόνο καὶ μοιχεία, καὶ ἐπὶ χρόνια μούσκευε μὲ δάκρυα τὸ προσκέφαλό του. Ὦ ἐσεῖς ποὺ τὰ μάτια σας βόσκουν ἐπάνω σὲ αἰσχρὰ καὶ ἀκατονόμαστα, προσέξτε καλά· «διὰ τῶν θυρίδων» τῶν ὀφθαλμῶν μπαίνει μέσα ὁ θάνατος, γεμίζει ἡ καρδιὰ αἰσθήματα βρωμερὰ καὶ ἀκάθαρτα.

Πρόσεχε ἀκόμα τί διαβάζεις. Εἶνε ἀρκετὸ ἕνα βιβλίο νὰ σὲ καταστρέψῃ. Στὸν ἄλλο κόσμο, νὰ εἶστε βέβαιοι, πολλοὶ νέοι καὶ νέες θὰ λένε· Καταραμένη ἡ ὥρα ποὺ ἔπιασα στὰ χέρια μου βιβλία ποὺ μοῦ κλόνισαν τὴν πίστι καὶ τὴν ἠθική.

⃝«Προσέχετε ἑαυτοῖς» . Πρόσεχε τί βλέπεις,πρόσεχε ἀκόμα τί ἀκοῦς . Βούλωσε τὰ αὐτιά σου, νὰ μὴ δέχεσαι τὰ ἀπρεπῆ καὶ ἀνόητα, ὅ,τι ἄπιστο καὶ διεστραμμένο. Ἄνοιξε τὰ αὐτιά σου

καὶ καθάρισέ τα, γιὰ νὰ ἀκοῦς τὸν ἦχο τοῦ ἁ-γίου Πνεύματος, ὅ,τι εἶνε ὡραῖο καὶ ὑψηλό. «Προσέχετε ἑαυτοῖς». Δὲν εἶπα τίποτα. Ἐγὼ θὰ ἤμουν εὐχαριστημένος, στὴ γενεὰ ποὺ ζοῦμε, στὰ πήλινα τοῦτα χρόνια, ἂν οἱ Χριστιανοὶ προσέχουν μάτια καὶ αὐτιά, προσέχουν δὲ καὶτὴ γλῶσσα τους. Πρόσεχε λοιπὸν καὶ τί λές.

.⃝ Νὰ προχωρήσουμε περισσότερο; Ἀπὸ ᾽δῶ κ᾽ ἐμπρὸς θὰ μιλήσουμε γιὰ «ἄλγεβρα». Ἐδῶ πλέον τὸν λόγο ἔχουν ἅγιοι ἀσκηταὶ τῆς ἐρήμου.Προσέχετε, μᾶς λένε, τί· τὴ σκέψι σας! Ναί, τὴσκέψι. Γιατὶ καὶ γιὰ μιὰ σκέψι θὰ δώσετε λόγο στὸ Θεό. Πές μου τί σκέπτεσαι –ἰδίως τὴ νύχτα, ὅταν ξαπλώνεις στὸ κρεβάτι–, νὰ σοῦ πῶ τί  εἶσαι.

Φοβερὸ πρᾶγμα ἡ κακὴ σκέψι. Μοιάζει σὰν τὸμικρόβιο πού, ἂν περάσῃ στὶς φλέβες, εἶνε ἱκανὸ νὰ μολύνῃ ὅλο τὸ αἷμα, νὰ κάνῃ τὸν ἄνθρωπο πτῶμα. «Προσέχετε ἑαυτοῖς», λοιπόν,νὰ μὴ εἰσδύσῃ στὴν καρδιὰ πονηρὴ σκέψι. Πόσο δύσκολο εἶνε αὐτό!

«Οἱ τὰ χερουβὶμ μυστικῶς εἰκονίζοντες… πᾶσαν ἀποθώμεθα μέριμναν» . Ἀκοῦτε; «πᾶσαν μέριμναν» . Σᾶς ἐρωτῶ καὶ πέστε μου· μέσα στὴ μία ὥρα, ποὺ βαστάει ἡ θεία λειτουργία, ποιός μένει ἀπερίσπαστος καὶ δὲν φεύγει καθόλου ἡ σκέψι του; Φεύγει συνεχῶς, τρέχει  δεξιὰ κι ἀριστερά. Τὸ νὰ μαζέψῃς λοιπὸν τὸ μυαλό σου καὶ νὰ τό ᾽χῃς πάντα στὸ Θεὸ εἶνε μεγάλο πρᾶγμα, τὸ ὁποῖο μετὰ ἀπὸ πολὺ ἀγῶνα καὶ μόχθο κατώρθωσαν οἱ πατέρες τῆς ἐρήμου οἱ λεγόμενοι νηπτικοί  . Τώρα ἐμεῖς ἔχουμε θολὰ μυαλά, τὸ μυαλό μας δὲν εἶνε καθαρό. Ὅταν ἤμουν στὰ Γρεβενά, ἔτυχε νὰ βρεθῶ χειμῶνα κοντὰ στὸν Ἁλιάκμονα ποταμό, ποὺ κατέβαινε ὁρμητικὸς καὶ τὸ ῥεῦμα του ἦταν θολό. Πῆγα καὶ Αὔγουστο, καὶ τότε τὸ ῥεῦμα ἔρρεε τόσο καθαρό, ὥστε ἔβλεπα τὴ μορφή μου, καθρεφτιζόμουν μέσ᾽ στὰ νερά· ἔβλεπα στὸν πυθμένα τὰ πετραδάκια, ἄσπρα - μαῦρα - κόκκινα, διέκρινα ἀκόμα καὶ τὰ ψαράκια ποὺ κολυμποῦσαν.

«Τοῖς τὰ φαῦλα πράσσουσι Θεὸς οὐκ ἐμφανίζεται» . Θολὸ μυαλὸ δὲν βλέπει τὸ Θεό· καρδιὰ καθαρὴ τὸν βλέπει.

Ἀδελφοί μου, «προσέχετε ἑαυτοῖς» νύχτα –μέρα . Σῶσε με, Κύριε, λέει ἡ Γραφή, «ἀπὸ φόβου νυκτερινοῦ, ἀπὸ βέλους πετομένου ἡμέρας, ἀπὸ πράγματος ἐν σκότει διαπορευομένου, ἀπὸ συμπτώματος καὶ δαιμονίου μεσημβρινοῦ» (Ψαλμ. 90,5-6) . Φυλαχθῆτε καὶ στὸ δρόμο καὶστὴν πλατεῖα καὶ στὴν ἔρημο· παντοῦ καραδοκεῖ ὁ ἐχθρὸς κρατώντας ὅπλα τρομερά.Ἀλλὰ ἐγὼ φοβᾶμαι τὸν διάβολο περισσότερο ὅταν ἀφήνῃ τὰ ὑλικὰ ὅπλα καὶ φορῇ μάσκα ἀγγέλου . Τότε πῶς θὰ φυλαχθῶ; Ὅταν ὁ τόπος μας ἀπειλεῖτο ἀπὸ ἐχθροὺς σιδηρόφρακτους, τὸ φρόνημά μας ἦταν ὑγιές· τώρα ὁ διάβολος μᾶς ἐπιτίθεται μὲ προσωπεῖα, ὡραῖες μουτσοῦνες.

Γελαστός, μελιστάλακτος, εὐγενέστατος, τζέντελμαν. Κρατάει πανέρια μὲ λουλούδια καὶ λέει· Ἔλα νέε μου, ἔλα κοπέλλα μου, πάρε, μὴφοβᾶσαι… Παιδιά, προσέξτε· μὴν ἁπλώσετε χέρι στὰ πανέρια του, γιατὶ κάτω ἀπ᾽ τὰ λουλούδιακρύβονται φίδια.

«Προσέχετε ἑαυτοῖς» , λέει ὁ Παῦλος· τὸ ἴδιο καὶ ὁ Χριστός, ὁ Κύριός μας· «Γρηγορεῖτε» (Ματθ. 24,42 κ.ἀ.) .

«Προσέχετε ἑαυτοῖς μήποτε βαρηθῶσιν ὑμῶν αἱ καρδίαι ἐν κραιπάλῃ καὶ μέθῃ καὶ μερίμναις βιωτικαῖς, καὶ αἰφνίδιος ἐφ᾽ ὑμᾶς ἐπιστῇ ἡ ἡμέρα ἐκείνη» (Λουκ. 21,34) .Θὰ φέρω δύο εἰκόνες , γιὰ νὰ αἰσθητοποιήσω τὸν κίνδυνο. Στὰ φοβερὰ χρόνια τοῦ τελευταίου πολέμου, εἶδα στρατιῶτες στὴ σκοπιὰ πού, γιὰ νὰ μὴν ἀποκοιμηθοῦν, κεντοῦσαν τὸ κορμί τους μὲ βελόνες! Κ᾽ ἐσὺ σκοπὸς εἶσαι· φύλαγε ἄγρυπνα λοιπόν. Καὶ ἡ ἄλλη εἰκόνα· στὶς 29 Μαΐου 1453 «ἑάλω ἡ Πόλις» , ἔπεσε ἡ Βασιλεύουσα. Πῶς ἔπεσε; Ἔμεινε ἀφύλαχτη ἡ Κερκόπορτα . Καὶ ἐδῶ ὁ ἐχθρὸς εἶνεμπροστά μας, κινδυνεύουμε πάλι. Φυλάξτε τὰ τείχη. Ὅλοι στὶς θέσεις τους ἐν ἐπιφυλακῇ .

Κινδυνεύουμε ἀπὸ ἐχθροὺς ὄχι τόσο ἐξωτερικοὺς ὅσο ἐσωτερικούς, ἀπὸ τὰ ἐλαττώματα καὶ τὰ πάθη μας μὲ κορυφαῖο τὴ διχόνοια.Ἀδελφοί, «προσέχετε ἑαυτοῖς» . Μερικοὶ ἔχουν νὰ φυλάξουν ὄχι μόνο τὸν ἑαυτό τους ἀλλὰ καὶ ἄλλους ποὺ βρίσκονται ὑπὸ τὴν εὐθύνη τους· ὁ οἰκογενειάρχης τὰ παιδιά του, ὁ δάσκαλος τοὺς μαθητάς του, ὁ  ἀξιωματικὸς τοὺς στρα-τιῶτες του, ὁ νομάρχης τὸ νομό του, ὁ ἐπίσκοπος τὴν ἐπισκοπή του.

Φυλάξτε τὰ ποίμνιά σας. Ἂς σταθοῦμε στὶς ἐπάλξεις, ἂς φυλάξουμε τὶς νεώτερες Θερμοπύλες τοῦ γένους. Ἂν πρό- κειται ν᾽ ἀλλάξουμε πίστι, νὰ γίνουμε φράγκοι,προτεστάντες, χιλιασταί, ἰεχωβῖτες, ροταριανοί, μασόνοι· ἂν πρόκειται νὰ χάσουμε τὴν πίστι μας, χίλιες φορὲς νὰ πεθάνουμε . Ὅλοι γενναῖοι στρατιῶτες. Στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετὰ πίστεως. Τότεθὰ φανοῦμε ἄξιοι τῶν πατέρων μας, τῶν ὁποίων ἡ μνήμη θὰ εἶνε αἰωνία.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος-

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν μητροπολιτικὸ ἱ. ναὸ Εὐαγγελιστρίας Πατρῶν τὴν 26-5-1963.

 

http://aktines.blogspot.gr/2014/05/blog-post_4827.html 

ΝΕΟ ΘΕΡΜΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ ΣΤΟ «ΦΛΕΓΟΜΕΝΟ» ΑΙΓΑΙΟ

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης, Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

 

Ενώ όλο το Αιγαίο τις τελευταίες μέρες φλέγεται κυριολεκτικά με τις αλλεπάλληλες τουρκικές ασκήσεις και τις τουρκικές προκλήσεις με αποκορύφωμα την κρουαζιέρα πέντε τουρκικών φρεγατών έξω από το Σούνιο, την περασμένη Πέμπτη, σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες από την Τουρκία, είχαμε νέο θερμό επεισόδιο στα ανοιχτά των Δωδεκανήσων και της τουρκικής ακτής της Μούγλας.

Σύμφωνα πάντα με δημοσιεύματα των τουρκικών εφημερίδων, Hürriyet και Star, την περασμένη Πέμπτη ένα τουρκικό αλιευτικό καΐκι φαίνεται πως είχε μπει στα ελληνικά χωρικά ύδατα ανοιχτά της νήσου Κω παραβιάζοντας προκλητικά την ελληνική κυριαρχία. Σύμφωνα βέβαια με τους Τούρκους το καΐκι ψάρευε στα τουρκικά χωρικά ύδατα κοντά στην βραχονησίδα Çatal Ada ανοιχτά του τουρκικού λιμένα του Turgutreis. Το τουρκικό αλιευτικό έγινε αντιληπτό από την ελληνική πλευρά και αμέσως απέπλευσε από την νήσο Κω πλοίο της ελληνικής ακτοφυλακής που πλησίασε το τουρκικό αλιευτικό κα το κάλεσε να παραδοθεί καθώς είχε παραβιάσει τα ελληνικά χωρικά ύδατα. 

Οι Τούρκοι ψαράδες όμως αρνήθηκαν να υπακούσουν με αποτέλεσμα το ελληνικό πλοίο να τους κυνηγήσει και να ανοίξει πυρ κατά του τουρκικού αλιευτικού. Σύμφωνα με το τουρκικό δημοσίευμα. το τουρκικό πλοίο έγινε κυριολεκτικά… σουρωτήρι από τα ελληνικά πυρά, με αποτέλεσμα οι Τούρκοι ψαράδες να αναγκαστούν να παραδοθούν στο πλοίο της ελληνικής ακτοφυλακής. Οι Τούρκοι ψαράδες που συνελήφθηκαν ήταν οι, Kaan Camuzcuoğlu, Murat Bıçak, Doğan Çoşkun και μια γυναίκα σύζυγος ενός από του ψαράδες. Οι Τούρκοι ψαράδες οδηγηθήκαν στην Κω όπου κατέφτασε αμέσως και Τούρκος δικηγόρος για να αναλάβει την υπόθεση τους. Η τουρκικές εφημερίδες υποστηρίζουν ότι οι Τούρκοι ψαράδες ψάρευαν στα τουρκικά χωρικά ύδατα και όπως ήταν επόμενο ρίχνουν το φταίξιμο για το επεισόδιο με αληθινά πυρά σε βάρος της ελληνικής πλευράς.

Το επεισόδιο αυτό έρχεται σε ένα περιβάλλον κυριολεκτικά φλεγόμενο καθώς οι Τούρκοι έχουν αυξήσει στο κόκκινο τις προκλήσεις τους σε όλο το μήκος και το πλάτος του Αιγαίου σε μια προφανή προσπάθεια να οδηγήσουν σε τετελεσμένα και σε ντεφάκτο αναγνώριση τη τουρκικής κυριαρχίας στο μισό σχεδόν πέλαγος. Να θυμίσουμε ότι στις 25 Οκτωβρίου 2013 είχαμε παρόμοιο θερμό μεταξύ των πλοίων της ελληνικής και της τουρκικής ακτοφυλακής στην θαλάσσια περιοχή μεταξύ των νησίδων Ίμια και της Λέρου.  Στη συνέχεια την μεγάλη Πέμπτη, στις 17 Απρίλιου, σύμφωνα με τουρκικά δημοσιεύματα είχαμε ανοιχτή «θερμή» ελληνοτουρκική αντιπαράθεση, (sıcak karşılama), νότια της Κρήτης όταν το γερμανικό  ερευνητικό πλοίο, R/V Poseidon, που διενεργούσε έρευνες στην ελληνική υφαλοκρηπίδα με ελληνική δικαιοδοσία, παρενοχλήθηκαν από μια τουρκική φρεγάτα με παράλληλη αεροπορική υποστήριξη. Λίγες μέρες μετά, στις 28 Απρίλιου είχαμε το δεύτερο πιο θερμό επεισόδιο πάλι σε θαλάσσιο χώρο. Το μήκους 133 μέτρα τουρκικό τάνκερ με την  ονομασία, «Faik Bey», την Δευτέρα 28 Απριλίου και περί την 13,30 μ.μ. και ενώ βρίσκονταν κοντά στην νήσο Κω, το πλησίασε ένα πλοίο της ελληνικής ακτοφυλακής με το νούμερο, AZ 616 και ζήτησε να σταματήσει την πορεία του για να του γίνει έλεγχος. Το τουρκικό τάνκερ έστειλε σήμα στην τουρκική ναυτική βάση του Turgutreis και αμέσως έσπευσαν στην περιοχή πλοία της τουρκικής ακτοφυλακής τα οποία αφού αντιπραχθήκαν με το ελληνικό το ανάγκασαν, (;;;),  σύμφωνα πάντα με τους τουρκικούς ισχυρισμούς, να αποχωρήσει και να απεγκλωβίσουν το τουρκικό τάνκερ το οποίο στην συνέχεια το συνόδεψαν στην πορεία του προς τα ανατολικά. Μάλιστα, όπως ανέφερε το τουρκικό δημοσίευμα, τα πλοία της τουρκικής ακτοφυλακής απομάκρυναν πιέζοντας το ελληνικό πλοίο στα διεθνή χωρικά ύδατα.

Όπως φαίνεται το «θερμόμετρο» στο Αιγαίο ανεβαίνει συνεχώς με ανυπολόγιστες συνέπειες. «Κάποιοι» στην Άγκυρα ποντάρουν στην τουρκική προκλητικότητα προσπαθώντας να δημιουργούσουν τετελεσμένα σε ένα Αιγαίο που ένεκα των εξελίξεων στην ευρύτερη περιοχή έχει αναβαθμιστεί γεωστρατηγικά και γεωοικονομικά. Δηλαδή με λίγα λόγια η Τουρκία θέλει να δείξει πως δεν θα επιτρέψει την Ελλάδα να εκμεταλλευτεί αυτά που της ανήκουν δικαιωματικά και με διεθνείς συνθήκες. Δηλαδή… φωνάζει ο κλέφτης για να φύγει ο νοικοκύρης! Δυστυχώς όμως κάποιοι «άλλοι» στην Αθηνά δεν δείχνουν πως έχουν αντιλήφθη την πραγματικότητα της όλης κατάστασης σύμφωνα με το δόγμα, «όταν μας φτύνουν θα… λέμε πως βρέχει», σε βάρος των εθνικών μας συμφερόντων. 

http://aktines.blogspot.gr/2014/05/blog-post_5401.html

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Πράξ. Κ΄16-18, 28-36

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ: Ιωάνν. ΙΖ΄ 1-13

 

ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

 

1. Ἡ ἀπειλὴ  τῶν αἱρέσεων

Τὴ σημερινὴ Κυριακὴ ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία τιμᾶ τοὺς 318 ἁγίους καὶ θεοφόρους Πατέρες τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου οἱ ὁ­­­ποῖοι συνῆλθαν στὴ Νίκαια τῆς Βιθυνίας τὸ 325 μ.Χ., μὲ σκοπὸ νὰ καταδικάσουν τὴ φοβερὴ αἵρεση τοῦ θεομάχου Ἀρείου καὶ νὰ καθοδηγήσουν τὸ Ὀρθόδοξο ποίμνιο στὴν ὁδὸ τῆς ἀληθείας.

Εἶναι ἀξιοσημείωτη ἡ ­ἔντονη εὐαισθησία ποὺ δείχνουν οἱ Ἅ­­­γιοι μπροστὰ στὴν ἀπειλὴ τῶν αἱρέσεων. Τὴν ἴδια εὐαισθησία ἔδειξε πρωτίστως ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὁ ὁποῖος, ὅπως διαβάζουμε στὴ σημερινὴ ἀποστολικὴ περικοπή, εἶπε καὶ τὰ ἑξῆς στοὺς πρεσβυτέρους τῆς Ἐφέσου, ὅ­­­ταν τοὺς μίλησε γιὰ τελευταία φο­ρά: ­Προσέχετε, εἶπε, διότι γνω­ρίζω καλὰ ὅτι μετὰ τὴν ἀναχώ­ρησή μου ­«εἰσελεύσονται... λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου»· θὰ εἰσβάλουν ἀνάμεσά σας ψευδοδιδάσκαλοι καὶ πλάνοι σὰν ἄγριοι καὶ σκληροὶ λύκοι, ποὺ θὰ διαρπάζουν ἀλύπητα τὸ ποίμνιο βλάπτον­τας καὶ ἀφανίζοντας τὶς ψυχὲς τῶν προβάτων. 

Δὲν εἶναι ὑπερβολικὴ ἡ εἰκόνα τῶν ἄγριων λύκων ποὺ χρησιμοποιεῖ ὁ ἅγιος Ἀ­­­πόστολος, γιὰ νὰ παραστήσει τὸν κίνδυ­νο ἀπὸ τὴν εἰσβολὴ τῶν αἱρετικῶν. ­Ἄλ­­­λωστε καὶ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος εἶχε χαρακτη­ρίσει «λύ­κους ἅρπαγες» τοὺς αἱρετι­κοὺς καὶ μά­­λιστα εἶχε προειδοποιήσει τοὺς ­μαθητές Του νὰ προσέχουν, διότι οἱ ­ἁρπακτικοὶ αὐ­τοὶ λύκοι ἐμφανίζονται «ἐν ­ἐνδύμασι προβάτων», δηλαδὴ μὲ τὴν ἐξωτερικὴ μορ­φὴ τῆς ἀθωότητας καὶ τῆς ἡμερότητας τοῦ προβάτου (Ματθ. ζ΄ 15)! 

Στὴν ἐποχὴ τοῦ συγκρητισμοῦ ποὺ ζοῦ­με, ὅπου ἡ ἀλήθεια παραθεωρεῖται ἐν ὀνόματι τῆς δῆθεν ἀγάπης, εἶναι πολὺ σημαν­τικὸ νὰ ὑπογραμμίσουμε μὲ πόση προσοχὴ οἱ θεοφώτιστοι ἅγιοι Πατέρες ἀντιμετώπιζαν τὴν αἵρεση, ὥστε κι ἐμεῖς νὰ μὴν ὑποχωροῦμε σὲ θέματα πίστεως, ὅπου «οὐκ ἐγχωρεῖ συγκατάβασις», ὅπως ἔλεγε ὁ μέγας ὑπέρμαχος τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός.

2. Ἡ ἐξατομικευμένη ἀγωγὴ

Στὴ συνέχεια ὁ ἀπόστολος Παῦλος, γιὰ νὰ τονίσει τὴν ἀγάπη καὶ τὸ ­ἐνδιαφέρον του πρὸς κάθε πιστὸ ξεχωριστά, τοὺς εἶπε: Νὰ θυμάστε ὅτι «τριετίαν νύκτα καὶ ἡμέραν οὐκ ἐπαυσάμην μετὰ δακρύων νουθετῶν ἕνα ἕκαστον». Γιὰ τρία χρόνια ποὺ ἤμουν κοντά σας, συνεχῶς, νύχτα καὶ μέρα, δὲν σταμάτη­σα νὰ νουθετῶ μὲ δάκρυα τὸν καθένα ἀπὸ σᾶς ξεχωριστά. 

Πόση ἀγάπη εἶχε ὁ ἀπόστολος τῶν Ἐ­­­θνῶν! Δὲν περιοριζόταν μόνο στὰ κηρύ­γματα τῶν λατρευτικῶν συνάξεων ἢ στὶς δημόσιες ὁμιλίες του, ἀλλὰ ἐνδιαφερό­ταν γιὰ τὸν καθένα. «Ἕνα ἕκαστον»! Τὸ ὑπογραμμίζει ἔντονα ὁ ἱερὸς Χρυσόστο­μος: Πρόσεξε, λέει, πόσες ­ὑπερβολὲς χρησιμοποιεῖ ὁ Παῦλος· «μετὰ δακρύων», «νύκτα καὶ ἡμέραν», «ὑπὲρ μιᾶς ψυχῆς» (P.G. 60, 311).

Ἡ ἀγάπη εἶναι ἡ κινητήριος δύναμη ἀλλὰ καὶ ἡ ἀσφαλὴς ἐγγύηση γιὰ τὴν ἐπιτυχημένη ἀγωγή. Κι ἐπειδὴ κάθε ἄνθρωπος εἶναι ξεχωριστὴ προσωπικότητα καὶ ἔχει τὶς δικές του ἰδιαιτερότητες, εἶναι ἀπαραίτητο ὅσοι ἀσχολοῦνται μὲ τὸ ἔργο τῆς ἀγωγῆς, γονεῖς καὶ παιδαγωγοί, κατηχητὲς καὶ πνευματικοὶ πατέρες, νὰ ἀφιερώνουν χρόνο στὴν ἐξατομικευμένη ἀγωγή.

Νὰ πλησιάζουν μὲ ἀγάπη καὶ διάκριση τὸν κάθε ἄνθρωπο, μάλιστα τὸ παιδί, ἔτσι ὥστε νὰ τὸ γνωρίσουν βαθύτερα, καὶ νὰ χρησιμοποιοῦν τὰ καταλληλότερα μέσα γιὰ νὰ τὸ βοηθοῦν στὴν πνευματική του πρόοδο καὶ προκοπή.

3. Στὰ γόνατα!

Στὸ τέλος τῆς ὁμιλίας του πρὸς τοὺς πρεσβυτέρους τῆς Ἐφέσου ὁ ἀπόστολος Παῦλος κάλεσε ὅλους νὰ προσευχηθοῦν. Τὸ συγκλονιστικὸ εἶναι ὅτι πρῶτος ὁ ἴδιος «θεὶς τὰ γόνατα αὐτοῦ σὺν πᾶσιν αὐτοῖς προσηύξατο».

Γονάτισε καὶ προσευχήθηκε μαζὶ μὲ ὅλους τοὺς πρεσβυτέρους.
Πράγματι, τὸ νὰ γονατίζουμε καὶ ἐμεῖς στὴν προσευχὴ εἶναι πολὺ βοηθητικό, διότι ἡ ταπεινὴ στάση τοῦ σώματος παρακινεῖ καὶ τὴν ψυχὴ νὰ συμμετέχει μὲ ἀνάλογη διάθεση. Μὲ τὸ νὰ γονατίζουμε ἐκδηλώνουμε τὴ συντριβή μας κάτω ἀπὸ τὸ βάρος τῶν ἁμαρτιῶν μας ἀλλὰ καὶ τὴν ὑποταγή μας στὸν παντοδύναμο Θεό. Ὄχι μόνο ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἀλλὰ καὶ γενικότερα οἱ πιστοὶ στὴν πρώτη Ἐκκλησία συνήθιζαν νὰ προσεύχονται γονατιστοί. Κι ἦταν τόσο θερμὲς οἱ ἱκεσίες τους ποὺ συγκλονιζόταν ὁ τόπος καὶ γίνονταν καὶ ἐκπληκτικὰ θαύματα (Πράξ. δ΄ 31, ιβ΄ 5-17)!

Ἂν θέλουμε κι ἐμεῖς νὰ προσευχόμαστε μὲ συναίσθηση καὶ κατάνυξη, ἂς συν­ηθίσουμε νὰ πέφτουμε στὰ γόνατα. Ὄχι γιὰ νὰ συμμορφωθοῦμε σ’ ἕναν ἐξωτερικὸ τύπο προσευχῆς, ἀλλὰ γιὰ νὰ μάθουμε καὶ τὴν ψυχή μας νὰ γονατίζει, νὰ ταπεινώνεται, κι ἔτσι νὰ ἑλκύουμε τὴ χάρη καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

 

http://aktines.blogspot.gr/2014/05/blog-post_31.html