Του Γιώργου Θεοχάρη ΄΄Δεν είναι δυνατόν το Κράτος να απεκδύεται τις ευθύνες του και να τα φορτώνει στην Εκκλησία΄΄τονίζει σε εφ όλης της ύλης συνέντευξη στο agioritikovima.gr ο μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγ.Βλασίου Ιερόθεος ερωτηθείς για το φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας.
Ο Ιεράρχης μιλά ακόμα για τη κρίση των ηθικών αξιών υπογραμμίζοντας ότι χωρίς αυτές επικρατεί ΄΄ο θάνατός σου η ζωή μου΄΄.Ενώ αναφερόμενος στο Άγιο Ορος επισημαίνει ΄΄Το Άγιον Όρος εξακολουθεί να είναι ένα μεγάλο φώς, που όταν το βλέπουν, όσοι δεν διαθέτουν κατάλληλη όραση, τυφλώνονται και νομίζουν ότι φταίνε οι μοναχοί που μένουν εκεί.΄΄
Ερώτηση: Σεβασμιώτατε, η τρέχουσα περίοδος χαρακτηρίζεται ως μία από τις χειρότερες των τελευταίων ετών τόσο από πλευράς διαβίωσης όσο και ηθικών αξιών. Οικονομική κρίση, φτώχεια, περικοπές.. με αποτέλεσμα χιλιάδες οικογένειες να βρίσκωνται σε απόγνωση. Πολλοί λένε ότι το Ελληνικό κράτος καταρρέει.. Τί θα μας σώση άραγε;
Απάντηση: Δεν είμαι βέβαιος ότι είναι η χειρότερη περίοδος των τελευταίων ετών, γιατί εμείς οι μεγαλύτεροι περάσαμε και άλλες δύσκολες περιόδους. Όταν ήμουν στο Δημοτικό και το Γυμνάσιο η οικογένειά μου βρισκόταν σε δεινή οικονομική κατάσταση. Σπούδασα στην Θεολογική Σχολή εργαζόμενος, γιατί δεν είχα καμμία οικονομική βοήθεια από το σπίτι μου. Οι γονείς μου ήταν πολύ καλοί Χριστιανοί, μας αγαπούσαν, αλλά δεν είχαν τις οικονομικές δυνατότητες να με σπουδάσουν. Όμως περάσαμε όλες αυτές τις δυσκολίες και δοξάζω τον Θεό. Επίσης, παλιότεροι και νεώτεροι περάσαμε από πολέμους, κακουχίες, πείνα εμφυλίους σπαραγμούς, δικτατορίες κλπ.
Πάντως, ο λαός μας έχει πολλές πνευματικές αντιστάσεις, έχει πίστη στόν Θεό, υπομονή, ξέρει να προσεύχεται, να εμπιστεύεται την Εκκλησία, να εκκλησιάζεται και να ελπίζη στην αγάπη του Θεού. Τελικά, αυτό που συνέβη τα τελευταία χρόνια είναι μια αποστασία από τον Θεό, την Εκκλησία, τις παραδόσεις, μια εκκοσμικευμένη ζωή που συνδέεται με την ευδαιμονία, την αισθησιοκρατία. Μάθαμε να ζούμε με ευμάρεια, γι’ αυτό μας κακοφαίνεται τώρα που χάσαμε μερικές υλικές απολαύσεις. Αλλά τελικά φαίνεται ότι όλη αυτή η οικονομική ευμάρεια ήταν πλασματική, ήταν μια «φούσκα» που έσπασε, ήταν μια πλούσια ζωή με δανεικά. Αυτό ήταν λάθος.
Βεβαίως, σήμερα πολλοί υποφέρουν γιατί ζούν στα όρια της φτώχειας. Το περιγράψατε ωραία στην τοποθέτησή σας. Η μείωση των μισθών είναι ένα μεγάλο πρόβλημα, αφού οι οικογενειάρχες δεν μπορούν να βοηθήσουν τα παιδιά τους στο να ζήσουν και να σπουδάσουν. Όμως, το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η ανεργία των νέων ανθρώπων. Είναι τρομερό να είσαι νέος, να έχης όρεξη για εργασία, να έχης πτυχία, να είσαι ταλαντούχος, και να μη μπορής να εργασθής!
Αυτήν την δύσκολη περίοδο θα μας βοηθήση η πίστη στόν Θεό, η υπομονή, η ψυχραιμία και βεβαίως μπορεί να μας βοηθήση η Εκκλησία, με την όλη ζωή που διαθέτει.
΄΄Πρέπει να μάθουμε να ζητάμε από το Κράτος αυτό που μπορεί να μας δώσει, και από την Εκκλησία αυτό που μπορεί να μας προσφέρει, και όχι να συγχέουμε τις αρμοδιότητες΄΄ Ερώτηση: Ακούγεται κατά καιρούς ότι η Εκκλησία δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων προκειμένου να δώση ένα χέρι βοηθείας στους αναξιοπαθούντες που σήμερα αυξάνονται ραγδαία λόγω κρίσης. Δεδομένου, ότι ο φτωχός δεν έχει ανάγκη μόνο το φαγητό.. Τί λέτε;
Απάντηση: Αυτό δεν είναι σωστό, έστω και αν λέγεται από μερικούς. Η Εκκλησία με την όλη οργανωτική διάρθρωσή της, λειτουργεί ως θεραπευτική Κοινότητα που ενδιαφέρεται για την πνευματική και ψυχική υγεία των ανθρώπων, αλλά και για τις οικονομικές ανάγκες τους. Είναι ο μεγαλύτερος φιλανθρωπικός-προνοιακός φορέας της Χώρας μας. Από διάφορα βιβλία που εκδόθηκαν, αλλά και στοιχεία που έχει η Ιερά Σύνοδος στην διάθεσή της, φαίνεται ότι η Εκκλησία διαθέτει περίπου επτακόσια πενήντα (750) Ιδρύματα που προσφέρουν βοήθεια στόν λαό και πέρυσι ξοδεύθηκε το φανερό και καταγεγραμμένο ποσό των εκατό εκατομμυρίων ευρώ για έργα πρόνοιας και φιλανθρωπίας. Και αυτό πρέπει να αυξηθή στίς ημέρες μας για να βοηθήσουμε ακόμη περισσότερο τους ανθρώπους.
Αυτό βέβαια το φιλανθρωπικό έργο πρέπει να το δούμε μέσα από δύο προϋποθέσεις.
Η μία ότι η Εκκλησία δεν είναι «Υπουργείο Κοινωνικής Πρόνοιας», δεν είναι αυτός ο πρώτος και αποκλειστικός σκοπός της. Το Κράτος, κατά λόγο δικαιοσύνης, είναι αρμόδιο να ενδιαφέρεται για τις οικονομικές ανάγκες των ανθρώπων και κακώς που δεν το κάνει όπως πρέπει. Οι άνθρωποι δεν θέλουν ελεημοσύνη, αλλά δικαιοσύνη, θέλουν δουλειά για να βγάζουν τον επιούσιο άρτο με τον ιδρώτα τους. Δεν είναι δυνατόν το Κράτος να απεκδύεται τις ευθύνες του και να τα φορτώνη σε άλλους Οργανισμούς και την Εκκλησία.
Η άλλη προϋπόθεση είναι ότι ο βαθύτερος σκοπός της Εκκλησίας είναι η πνευματική βοήθεια στόν λαό. Το είπατε πολύ καλά στην τοποθέτησή σας. «Ο φτωχός δεν έχει ανάγκη μόνο από φαγητό». Ο Χριστός είπε: «ουκ επ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος, αλλ επί παντί ρήματι εκπορευομένω δια στόματος Θεού» (Ματθ. δ', 4). Έτσι, η Εκκλησία πρέπει να προσφέρη πνευματική τροφή στους ανθρώπους που πεινούν και διψούν για την δικαιοσύνη του Θεού, την εσωτερική ειρήνη, την πνευματική ελευθερία, την απόκτηση νοήματος για την ζωή και την αντιμετώπιση του θανάτου. Είναι αυτά τα λεγόμενα υπαρξιακά ερωτήματα που απασχολούν τους νέους, τους μεσήλικας και τους ηλικιωμένους, δηλαδή τί είναι η ζωή, τί είναι ο θάνατος, γιατί και πώς θα ζούν, πώς θα πεθάνουν. Σήμερα αναπτύσσεται η υπαρξιακή φιλοσοφία και η υπαρξιακή ψυχολογία, για να αντιμετωπισθούν αυτά τα ερωτήματα. Έτσι, η Εκκλησία με την θεολογία της, την λατρεία της και την ποιμαντική της διακονία μπορεί να βοηθήση αποτελεσματικά στο θέμα αυτό, πλούσιους και πτωχούς, εργαζομένους και ανέργους, έχοντες και μη έχοντες. Η κατάθλιψη και η απελπισία κτυπάει παντού και όλες τις κατηγορίες των ανθρώπων. Ο Χριστός ήλθε στόν κόσμο για να νικήση τον θάνατο, τον διάβολο, την αμαρτία και αυτό το μήνυμα διακηρύσσει η Εκκλησία και αυτή την ζωή προσφέρει στους ανθρώπους. Επειδή, όμως, ο άνθρωπος αποτελείται από ψυχή και σώμα γι’ αυτό η Εκκλησία ενδιαφέρεται και για τα δύο, κατά κύριο λόγο για τα πνευματικά ζητήματα.
Εμείς, πάντως, πρέπει να μάθουμε να ζητάμε από το Κράτος αυτό που μπορεί να μας δώση, και από την Εκκλησία αυτό που μπορεί να μας προσφέρη, και όχι να συγχέουμε τις αρμοδιότητες, δηλαδή να ζητάμε από το Κράτος αυτό που δίνει η Εκκλησία, και από την Εκκλησία αυτό που πρέπει να λάβουμε από το Κράτος.
΄΄Δίχως θεό,όλα επιτρέπονται΄΄
Ερώτηση: Η «κρίση» των ηθικών αξιών πιστεύετε ότι συνέβαλε καθοριστικά στα πάσης φύσεως προβλήματα που καλείται να αντιμετωπίση ο Έλληνας;
Απάντηση: Φυσικά οι λεγόμενες «ηθικές αξίες» προκάλεσαν την κρίση, γιατί μια ζωή χωρίς «ηθικές αξίες» και αρχές, καταλήγει στην αρχή «ο θάνατός σου η ζωή μου», «δίχως Θεό όλα επιτρέπονται». Τότε δημιουργείται ένας αμοραλισμός, ένας οπορτουνισμός, μια απαξίωση των άλλων και τελικά μια αλλοτρίωση δική μας. Όταν ο άνθρωπος γίνεται αιχμάλωτος μιάς ιδέας, και μάλιστα φανταστικής ή απάνθρωπης, τότε θέτει μέσα στην ζωή του το σπέρμα της καταστροφής. Αυτό έδειξε ο Ντοστογιέφσκι σε όλα τα έργα του. Ο υπεράνθρωπος του Νίτσε, που μεταξύ των άλλων διακατεχόταν από την αρχή ότι «ο Θεός απέθανε» και τις αρχές του ανελέητου πόθου της εξουσίας, της ζωής χωρίς ηθική, της αναλγησίας στόν πόνο των άλλων, οδήγησε στόν τρομερό δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και το τρελλό λουτρό αίματος που χύθηκε σε όλη την ανθρωπότητα. Κάτω από κάθε τραγωδία κρύβεται μια απάνθρωπη ιδεολογία, μια κτηνώδης «ηθική».
Όμως πιστεύω ότι για μας τους Χριστιανούς τα σύγχρονα προβλήματα δεν είναι θέμα ηθικών αξιών, αλλά αρνήσεως να τηρήσουμε τις εντολές του Χριστού, που αναφέρονται στην ολιγάρκεια, την κατά Θεόν πτωχεία, την αγάπη προς τον Θεό και τον πλησίον, την αποδέσμευση από τον μαμωνά. Τελικά, το πρόβλημα που προέκυψε, και θα προκύπτη πάντα, είναι η έλλειψη ασκητικής. Στην Εκκλησία δεν μιλάμε απλώς για ηθική, βάσει μιάς φιλοσοφικής δεοντολογίας, αλλά για ασκητική. Άν όλοι μάθουμε να αρκούμαστε στα αναγκαία για την ζωή μας, αν μάθουμε να εξαρτούμε την ζωή μας όχι από το έχειν, αλλά από το είναι, αν δώσουμε βαρύτητα στόν εσωτερικό εαυτό μας και λύσουμε το υπαρξιακό κενό, που υπάρχει μέσα μας, τότε θα λύσουμε και πολλά άλλα εξωτερικά προβλήματα που μας απασχολούν.
Έτσι, η απομάκρυνση από αυτές τις βασικές αρχές της Παράδοσής μας μας οδήγησαν έως εδώ. Τουλάχιστον άς ανακάμψουμε, άς μετανοήσουμε, άς αλλάξουμε νού, δηλαδή άς στρέψουμε τον νού μας στόν Θεό και άς επαναλάβουμε την προσευχή του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά: «φώτισόν μου το σκότος».
΄΄Οι άνθρωποι σήμερα βασανίζονται…από την αδιαφορία των άλλων,των εχόντων και κατεχόντων΄΄
Ερ: Οι άνθρωποι που σάς επισκέπτονται τί είδος προβλήματα σάς θέτουν; Τί τους «βασανίζει» περισσότερο και τί τους νουθετείτε να κάνουν;
Απάντηση: Η Εκκλησία όπως πάντα, είναι το μόνο καταφύγιο-«αποκούμπι» στίς ευχάριστες και δυσάρεστες στιγμές της ζωής μας. Έχουμε από τα μικρά μας χρόνια προσωπική σχέση με την Εκκλησία. Μοιάζουμε, όπως έλεγε ένας αγιορείτης, σάν τα μικρά παιδιά που παίζουν όλη την ημέρα έξω από το σπίτι με τα χώματα, λερώνονται, αλλά όταν βραδυάζη και τα φωνάζει η μητέρα τους, μπαίνουν στο σπίτι για να αναπαυθούν, να πλυθούν, να φάγουν και να ξεκουρασθούν. Αυτή είναι η Εκκλησία μας, είναι η μητρική αγκαλιά ακόμη και για τα πιο ατίθασα παιδιά της, είναι η πατρική μας οικογένεια, το πατρικό μας σπίτι. Είναι η πνευματική μας μήτρα που μας ζωογονεί, αρκεί να μη σπάσουμε τον ομφάλιο λώρο που μας συνδέει μαζί της. Όταν όλοι μας απογοητεύουν, μας πληγώνουν, μας στενοχωρούν, η Εκκλησία μας ζεσταίνει και μας παρηγορεί.
Και σε αυτές τις δύσκολες ώρες πολλοί άνθρωποι έρχονται στα Γραφεία, στους Ναούς. Ανοίγουν την καρδιά τους και λένε τον πόνο τους. Μερικές φορές κλαίνε και διαμαρτύρονται, όπως τα παιδιά που είναι πληγωμένα και όταν συναντούν την μάνα τους πέφτουν στην αγκαλιά της και κλαίνε ή ακόμη και ξεσπούν εναντίον της, ωσάν αυτή να ευθύνεται για όσα περνούν. Και εμείς, όπως η υπομονητική μάνα, απευθύνουμε παρακλητικούς λόγους, αφού τότε ο πονεμένος άνθρωπος θέλει ένα χάδι, έναν τρυφερό λόγο, μια παρήγορη φωνή, και στην συνέχεια τους βοηθάμε όσο μπορούμε και στα κοινωνικά τους προβλήματα.
Βεβαίως, τους συγχρόνους ανθρώπους βασανίζει η ανεργία και η έλλειψη των αναγκαίων για να συντηρήσουν την οικογένειά τους. Αλλά κυρίως τους βασανίζει η αδιαφορία των άλλων, των εχόντων και κατεχόντων, η μη χρηστή διαχείρηση των κοινών για τα οποία ευθύνονται, η αδράνεια να ελέγχουν τα οικονομικά της Χώρας. Γιατί αυτοί που μας διοικούσαν να μη φροντίζουν για την οικονομία της Χώρας, γιατί να μη είναι ειλικρινείς με τον λαό, γιατί να αφήσουν να αδειάσουν τα ταμεία του Κράτους; Πώς είναι δυνατόν το Κράτος να εισπράττη φόρους από τον λαό 54 δισ. ευρώ, που ουσιαστικά είναι ανταποδοτικοί, και από αυτά να δίνη τα 47 δισ. ευρώ για τους τόκους που οφείλει, οπότε να ζούμε μόνο με 7 δισ. ευρώ; Ποιός ευθύνεται γι’ αυτήν την συμφορά; Γιατί άδειασαν τα ασφαλιστικά ταμεία; Ποιός ευθύνεται γι’ αυτό;
Αυτό και άλλα πολλά λένε. Εμείς, πάντως, προσπαθούμε να ανορθώσουμε τους ανθρώπους ψυχολογικά και πνευματικά, προσπαθούμε να νοηματοδοτήσουμε τον βίο τους, να τους κάνουμε να συνειδητοποιήσουν ότι οι βασικές τους ανάγκες είναι κυρίως οι πνευματικές, αυτές στην πραγματικότητα αναζητούν, έστω κι αν δεν το καταλαβαίνουν. Φυσικά, κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τους απαλύνουμε τον πόνο από την οικονομική ανέχεια. Προσπαθούμε να διοργανώσουμε τις Ενορίες και τους «Συνδέσμους Αγάπης» για να βοηθήσουν. Συμβουλεύω τους οικογενειάρχες τουλάχιστον να μαγειρεύουν μερικές μερίδες φαγητού περισσότερο από ό,τι έκαναν προηγουμένως, για να τις δίνουν σε όσους έχουν ανάγκη στην γειτονία τους. Κάτι είναι και αυτό.
Ερώτηση: Το Τριώδιο είναι μια ευκαιρία.. για τον Χριστιανό να κάνει ένα νέο ξεκίνημα στην ζωή του; Απάντηση: Έχετε δίκαιο όταν αναφέρεσθε στην περίοδο του Τριωδίου, μια κατ’ εξοχήν πνευματική περίοδο, περίοδο μετανοίας, προσευχής και αναθεώρησης πολλών πραγμάτων.
Μέ την έναρξη του Τριωδίου αρχίζει μια περίοδος που φθάνει μέχρι το Πάσχα και από εκεί μέχρι την εορτή των Αγίων Πάντων. Μάς δίνεται η δυνατότητα να δούμε όλη την παγκόσμια ιστορία, που άρχισε με την δημιουργία του ανθρώπου, την πτώση του, την ενανθρώπηση του Χριστού, την Σταύρωση και Ανάστασή Του, την Πεντηκοστή και τον αγιασμό-θέωση του ανθρώπου. Αυτή είναι στην πραγματικότητα η εκκλησιαστική ιστορία, η οποία μας δείχνει πώς μπορούμε να εισέλθουμε στο Αγιολόγιο της Εκκλησίας και να εορτάζουμε και εμείς προσωπικά την εορτή των Αγίων Πάντων.
Αυτή η παγκόσμια και εκκλησιαστική ιστορία πρέπει να γίνη και προσωπική μας ιστορία που εκτυλίσσεται στόν χώρο της καρδιάς, με τις πτώσεις και τις αναστάσεις, με τις σταυρώσεις και τις απαρνήσεις, με τα πάθη και την θεραπεία τους, με την προδοσία και την αγάπη του Νυμφίου, με την κάθοδο στόν Άδη και την έγερση από το μνήμα της απελπισίας, με την απόγνωση και την χαρά της εμφανίσεως του αναστάντος Χριστού, με την αναμονή και την έλευση του Αγίου Πνεύματος και πολλά άλλα.
Αυτά είναι τα δικά μας πανηγύρια, δηλαδή είναι η προσπάθεια να βγάζουμε τις μάσκες της υποκρισίας και να αποκτήσουμε την κατά Θεόν απλότητα, το να μεθέξουμε του μυστηρίου του Σταυρού και της Αναστάσεως του Χριστού.
Ερώτηση: Πώς σχολιάζετε τα όσα είπε πρόσφατα ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ περί μασωνίας και εβραίων;
Απάντηση: Ποτέ δεν σχολιάζω απόψεις άλλων Αρχιερέων, πολύ δε περισσότερο τις απόψεις του Σεβ. Μητροπολίτου Πειραιώς Σεραφείμ, ο οποίος γενικά διακρίνεται για το ομολογιακό πνεύμα, την ειλικρίνεια και τον αυθορμητισμό του.
Πάντως, μου δίνετε την αφορμή να πω την άποψή μου για το γεγονός ότι πολλοί, μεταξύ αυτών και ο ομιλών, κάνουν την διάκριση μεταξύ θρησκείας και Εκκλησίας.
Η θρησκεία στηρίζεται στην μαγεία, την δεισιδαιμονία και τον μυστικισμό. Συνήθως οι άνθρωποι που ανήκουν σε μια θρησκεία πιστεύουν σε έναν ιδεατό, ανύπαρκτο, φανταστικό Θεό και ουσιαστικά αυτό είναι αθεΐα, γιατί η πίστη σε έναν Θεό που δεν υπάρχει είναι αθεϊστική. Μιά τέτοια πίστη διαστρέφει τον διανοητικό και νοερό κόσμο της ψυχής, δημιουργεί μίση, εχθρότητες, αντιπαλότητες και εξάπτει τον φονταμενταλισμό, τον φανατισμό. Πρόκειται για μια ψυχική, σωματική και κοινωνική διαστροφή.
Αντίθετα, η Εκκλησία είναι μια Κοινότητα που πιστεύει και λατρεύει έναν ζωντανό, υπαρκτό Θεό και οι άνθρωποι μέσα σε αυτήν αποκτούν αίσθηση της υπάρξεώς Του, με την κάθαρση της καρδιάς, τον φωτισμό του νού και την θέωση. Η Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού. Αυτή η εν Χριστώ κοινότητα είναι οικογένεια που διατηρεί πραγματικές σχέσεις με τον Θεό και τον άνθρωπο, είναι πνευματικό θεραπευτήριο που θεραπεύει τον πνευματικά ασθενή τον άνθρωπο.
Στην Ορθόδοξη Εκκλησία διδάσκεται και βιώνεται η εμπειρία των Προφητών, Αποστόλων και Πατέρων και η αγωνιστικότητα των μαρτύρων και των ασκητών. Μάλιστα, οι Αποστολικοί Πατέρες και οι Πατέρες του 4ου αιώνος διατύπωσαν την Αποκάλυψη του Χριστού με την εβραϊκή και ελληνική σκέψη, διέσωσαν το καλύτερο που συνάντησαν σε αυτούς τους πολιτισμούς. Έτσι, ο Χριστιανισμός παρουσιάσθηκε στην ιστορία ως το «τρίτο γένος», δηλαδή δεν έχει ούτε εβραϊκή ούτε ελληνική σκέψη, αλλά κάτι νέο. Έτσι, η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι υπερεθνική και εναντίον κάθε εθνοφυλετισμού, ο οποίος έχει καταδικασθή από την Σύνοδο του 1872 στην Κωνσταντινούπολη ως αίρεση.
Όσοι έχουν περάσει μέσα από την λαίλαπα των καταστροφικών θρησκειών και σεκτών και όσοι ζούν πραγματικά μέσα στην Εκκλησία ως κοινότητα, οικογένεια και θεραπευτήριο καταλαβαίνουν την διαφορά μεταξύ θρησκείας και Εκκλησίας. Δεν μπορεί κανείς να το εξηγήση αυτό με λογικά επιχειρήματα. Ισχύει η αρχή: «Έρχου και ίδε», «γεύσασθε και ίδετε ότι χρηστός ο Κύριος», «σχολάσατε και γνώτε».
Πρέπει δε να τονίσω ότι όταν διάφορες πολιτικές, οικονομικές ή εθνικιστικές δυνάμεις εκμεταλλεύονται τις θρησκείες, τότε αναφύονται χειρότερα προβλήματα, βασανίζονται πιο πολύ οι άνθρωποι και οι κοινωνίες. Είναι το ίδιο όταν οι λεγόμενες «Χριστιανοδημοκρατικές ή σοσιαλιστικές κομματικές παρατάξεις» εκμεταλλεύονται τα όντως επαναστατικά λόγια του Χριστού και κάνουν τον Χριστιανισμό ιδεολογία με πολιτικούς σκοπούς, οπότε αφυδατώνεται η αλήθεια του Χριστού.
Έτσι, σεβόμαστε τις θρησκείες και τις λατρείες τους, έστω κι αν δεν συμφωνούμε με αυτές, αλλά αρνούμαστε τους ποικιλόμορφους και επικίνδυνους «-ισμούς» που εκμεταλλεύονται πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά τα θρησκευτικά συναισθήματα των ανθρώπων και επιβάλλουν ποικιλώνυμες και ποικιλότροπες δικτατορίες.
΄΄Όταν θα παύσουν να υπάρξουν να υπάρχουν άγιοι,τότε θα γίνει η Δευτέρα παρουσία του Χριστού΄΄
Ερώτηση: Ο κόσμος μας ρωτάει συχνά, μορφές όπως οι γέροντες Παΐσιος και Πορφύριος υπάρχουν σήμερα;
Απάντηση: Ευτυχώς που γνωρίσαμε τους φωτισμένους όντως Γέροντες, τους πατέρες Παΐσιο και Πορφύριο και άλλες σύγχρονες πατερικές μορφές, που μας έδειξαν τί είναι η Εκκλησία και πώς αναδεικνύει ο Θεός, δια της Εκκλησίας, τους φίλους Του. Πολλοί από μας αισθάνθηκαν κοντά τους την αγάπη του Θεού. Αυτοί οι Γέροντες παρηγόρησαν χιλιάδες ανθρώπους και μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις ανέπαυσαν τα πιο ατίθασα παιδιά του Θεού. Πρέπει όμως να φανούμε αντάξιοι αυτής της δωρεάς.
Πάντως, εφ’ όσον υπάρχει ο Θεός και η Εκκλησία, υπάρχουν πάντα τέτοιες άγιες μορφές. Όπως είπα προηγουμένως, οι άγιοι είναι γεννήματα της Εκκλησίας, πέρασαν μέσα από τον Σταυρό και την Ανάσταση του Χριστού, την Πεντηκοστή και δίνουν την μαρτυρία της νέας ζωής που έφερε στόν κόσμο ο Θεός.
Αλίμονον αν δεν υπάρχουν και σήμερα τέτοιες μορφές. Είναι σάν να θεωρούμε ότι έπαυσε να υπάρχη η Εκκλησία ή είναι στείρα και δεν γεννά. Η αλήθεια είναι ότι όταν θα παύσουν να υπάρχουν άγιοι, τότε θα γίνη η Δευτέρα Παρουσία του Χριστού.
Στο Άγιον Όρος υπάρχουν και σήμερα πολλοί ευλογημένοι μοναχοί που δοξάζουν τον Θεό και δοξάζονται από Αυτόν. Το Άγιον Όρος εξακολουθεί να είναι ένα μεγάλο φώς, που όταν το βλέπουν, όσοι δεν διαθέτουν κατάλληλη όραση, τυφλώνονται και νομίζουν ότι φταίνε οι μοναχοί που μένουν εκεί. Αλλά και εκτός του Αγίου Όρους, στα Μοναστήρια και τις κοινωνίες υπάρχουν ευλογημένα παιδιά του Θεού και της Εκκλησίας, που φωτίζουν όσους καταλαβαίνουν και έχουν ανάγκη.
Το πρόβλημα είναι ότι δεν βλέπουμε εμείς τους αγίους, δεν τους αισθανόμαστε, δεν οσφραινόμαστε την παρουσία τους. Αυτό γίνεται γιατί δεν έχουμε αναζητήσεις υψηλές, δεν διαθέτουμε πνευματικές αισθήσεις για να τους αναγνωρίσουμε και να τους ψηλαφήσουμε. Εφαρμόζεται και σε αυτή την περίπτωση ο λόγος του Χριστού: «Πάς γάρ ο αιτών λαμβάνει και ο ζητών ευρίσκει και τώ κρούοντι ανοιγήσεται» (Ματθ. ζ', 8). Όσοι αναζητούν πραγματικά τον Θεό και τους Αγίους, θα τους συναντήσουν οπωσδήποτε, μάλλον αυτοί οι ίδιοι οι σύγχρονοι επιζώντες άγιοι θα πάνε για να τους βρούν και να τους γεμίσουν με τα δώρα του Θεού. Τέτοιος είναι ο δικός μας Θεός. Έρχεται μυστικά, του αρέσει να ανατρέπη όλα τα λογικά προγράμματα, φανερώνει την αγάπη Του, δυνατά, ξαφνικά και εκπληκτικά σε όσους πονούν και Τόν αναζητούν. Μεθάει νηφάλια αυτούς που αναζητούν «τόν καλόν οίνον», το δυνατό κρασί.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου